ลิขิตฟ้าข้าขอเป็นชายา

ความสัมพันธ์ที่เปิดเผย

การเผชิญหน้าครั้งใหญ่ในราชสำนักได้จบลงไปแล้ว ราชสำนักกลับเข้าสู่สภาวะสงบอีกครั้ง แต่ฉินจิ่นหลงและไป๋อวิ๋นเหอกลับต้องเผชิญกับคำถามที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต—ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะเป็นอย่างไรในอนาคต?

หลังจากเหตุการณ์การจับกุมขุนนางทรยศ ทั้งสองเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในใจ แม้จะยังคงเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่งในราชสำนัก แต่ความใกล้ชิดที่พวกเขามีต่อกันก็เริ่มทำให้หัวใจทั้งคู่หวั่นไหว

วันหนึ่งในสวนหลังวัง ฉินจิ่นหลงนั่งอยู่บนม้านั่งไม้ท่ามกลางกลิ่นหอมของดอกไม้ ช่วงเวลาสงบเงียบทำให้เขามีโอกาสทบทวนทุกสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อความจริงบางอย่างเริ่มเปิดเผยออกมา เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่ความรับผิดชอบในราชสำนักที่เขาต้องแบกรับ แต่ยังเป็นการตัดสินใจเรื่องหัวใจที่ยากจะหลีกเลี่ยง

ไป๋อวิ๋นเหอเดินเข้ามาหาเขา ดวงตาของเขามีความหนักแน่น “ท่านฉิน ข้ามีเรื่องสำคัญต้องพูด”

ฉินจิ่นหลงยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นใบหน้าของไป๋อวิ๋นเหอที่เต็มไปด้วยความจริงจัง “พูดมาเถอะ”

ไป๋อวิ๋นเหอลังเลไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “ข้าอยากให้ท่านเข้าใจว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเรานั้นไม่ใช่แค่ความพันธมิตรในราชสำนัก ข้า… ข้าเริ่มรู้สึกว่าเรามีอะไรที่มากกว่านั้น”

คำพูดนี้ทำให้ฉินจิ่นหลงรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขาหันมามองไป๋อวิ๋นเหอด้วยดวงตาที่ไม่สามารถปกปิดความรู้สึกที่อยู่ในใจได้ “ไป๋อวิ๋นเหอ… เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

ไป๋อวิ๋นเหอสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะพูดต่อ “ข้าไม่สามารถปิดบังความรู้สึกนี้ได้อีกต่อไป ข้าไม่แค่เคารพท่านในฐานะผู้นำ ข้าเริ่มรู้สึกบางอย่างที่มากกว่าแค่พันธมิตร ข้า… ข้ารู้สึกว่าข้ารักท่าน”

คำสารภาพนั้นทำให้ฉินจิ่นหลงรู้สึกถึงแรงกดดันในใจ เขารู้ดีว่าไป๋อวิ๋นเหอไม่ใช่แค่คนที่เขาไว้วางใจในการปกครอง แต่ยังเป็นคนที่ยืนเคียงข้างเขาในยามยากลำบาก ความรักที่ไป๋อวิ๋นเหอพูดถึงนั้นทำให้เขาต้องตัดสินใจในสิ่งที่ไม่เคยคาดคิด

“ไป๋อวิ๋นเหอ…” ฉินจิ่นหลงพูดเสียงเบา เขากำลังหาคำตอบในใจของตัวเอง “ข้าก็รู้สึกบางอย่าง แต่ข้าไม่แน่ใจว่าจะเรียกมันว่ารักได้หรือไม่”

ไป๋อวิ๋นเหอเงียบไปสักพัก ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย “ข้าเข้าใจ หากท่านยังไม่พร้อม ข้าจะรอ”

ฉินจิ่นหลงมองไป๋อวิ๋นเหอ ด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปไปด้วยความซับซ้อน เขารู้ว่าในใจลึก ๆ เขาก็มีความรู้สึกนี้ต่อไป๋อวิ๋นเหอเหมือนกัน แต่ความรับผิดชอบในราชสำนักและความกังวลเกี่ยวกับอนาคตของทั้งสอง ทำให้เขารู้สึกกลัวที่จะก้าวข้ามเส้นนั้น

“ข้าไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร” ฉินจิ่นหลงกล่าวเสียงเบา “แต่ข้าไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นสิ่งที่เสียหายไปจากการตัดสินใจในช่วงเวลานี้”

ไป๋อวิ๋นเหอพยักหน้า “ข้าเข้าใจ ข้าจะรอจนกว่าท่านจะพร้อม”

ความเงียบปกคลุมไปทั้งสวนในขณะที่ทั้งสองยืนอยู่ในที่นั้น ใบไม้ที่ลมพัดผ่านเบา ๆ ทำให้บรรยากาศยิ่งสงบลง แม้ว่าจะมีคำถามที่ยังค้างคาในใจ แต่ทั้งสองก็รู้ดีว่าเส้นทางที่พวกเขาเลือกจะต้องเดินไปด้วยกันอย่างระมัดระวัง

ฉินจิ่นหลงลุกขึ้นจากม้านั่งและหันไปมองไป๋อวิ๋นเหออีกครั้ง “ไป๋อวิ๋นเหอ ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้ารู้สึกอึดอัด ข้า… ข้าคงต้องใช้เวลาในการคิด”

ไป๋อวิ๋นเหอยิ้มและยิ้มให้กับคำพูดของฉินจิ่นหลง “ข้าไม่รีบร้อน ข้ารู้ดีว่าเรื่องเช่นนี้ต้องใช้เวลา ข้าแค่ต้องการให้ท่านรู้ว่า ข้าจะอยู่ข้างท่านเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

ในที่สุดทั้งสองก็เดินเคียงข้างกันออกจากสวน แม้ว่าในใจทั้งคู่จะยังเต็มไปด้วยคำถามและความรู้สึกที่ค้างคา แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้าจะต้องเผชิญกับการเลือกที่สำคัญที่สุดในชีวิต ทุกสิ่งจะไม่สามารถเป็นเหมือนเดิมได้ แต่มันจะเป็นเส้นทางที่พวกเขาเลือกที่จะเดินไปด้วยกัน

การเปิดเผยความรู้สึกครั้งนี้ไม่ได้หมายความว่าทั้งสองจะได้คำตอบในทันที แต่กลับกลายเป็นการเริ่มต้นการเดินทางใหม่ ที่เต็มไปด้วยความหวังและความกลัวที่ทั้งสองจะต้องเผชิญไปด้วยกัน