“นะ…นาย”
ปัง!!
ดูเหมือนมีใครบางคนกระแทกหลังพิงบานประตูล็อคเกอร์ ผมรีบดึงพริบพราวเข้ามากอดไว้แน่น หวังว่าไอ้คนที่พิงอยู่คงจับพิรุธอะไรไม่ได้หรอกนะ…
“มันหายไปได้ยังไงวะ หึยย น่าเสียดายชะมัด”
“นี่ฉันกะว่าเขามาปุ๊บจะเจออีหน้าจืดนั่นอยู่ในบ่อท่ามกลางผู้ชายมากมาย นี่อะไรไม่มีใครสักคนเลย อีดอกกก”
เสียงคนคุยกันอยู่หน้าล็อคเกอร์นี่เอง ผมแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใครรู้แต่ตอนนี้แทบไม่กล้าจะหายใจ พริบพราวเองก็ยืนเกร็งจนผมนึกกลัวว่าเธอจะเป็นตะคริว
“พี่ดูทั่วแล้วค่ะ ไม่มีใครเลยนะคะ เราออกไปกันดีกว่าค่ะ” นี่คงเป็นเสียงไอ้เคน สองคนนั้นลากไอ้เคนเข้ามาจับพริบพราวหรอเนี่ย…
“ก็ได้ค่ะ ๆ ป่ะมึงเสียเวลาชิบ”
ผมฟังเสียงฝีเท้าเงียบหายไป และรอฟังอีกสักพักจนแน่ใจว่าไม่มีใครแล้วเลยเปิดตู้ล็อคเกอร์ออกมาดูว่าไม่มีใครจริง ๆ แล้วหันกลับมามองพริบพราวอีกครั้ง เธอเดินออกมาอย่างยากลำบาก
อ๊ะ…
ดูเหมือนข
