ช่วงบ่ายแบบนี้นักศึกษาเริ่มมากันเยอะขึ้น ส่วนใหญ่เป็นพวกที่มาช่วยงานคณะมีหนุ่ม ๆ หล่อ ๆ มาพรึบหวังว่าคงถูกใจพี่วายุ….โต๊ะที่อยู่ไกลลิบ ๆ ฉันเห็นพี่เคนกำลังยืนอ้อล้อกับพวกสาว ๆ อยู่ แต่ไม่ยักกะเห็นม่านหมอกแฮะ….
ฉันกะไว้ว่าหลังจากเคลียร์เรื่องอีพี่วายุแล้วจะไปคุยกับม่านหมอกให้รู้เรื่อง ฉันจะขอโทษเขาอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ไม่คิดว่าผู้ชายที่ดูอบอุ่นแบบนั้นจะขี้น้อยใจชะมัด….
ผ่านไปประมาณยี่สิบนาทีพิซซ่าก็มาส่ง…พวกเราต่างไม่มีกะใจจะทำงานตรงหน้า เพราะรอลุ้นว่าพี่วายุจะมาเมื่อไหร่ฉันเริ่มตื่นเต้นมันเหมือนเวทีที่เรากำลังต่อคิวขึ้นรถไฟเหาะแล้วนึกถึงเวลาที่รถไฟดิ่งลงราง…..
“มาแล้วมึงๆๆๆ” อีเบลล่าบอกพร้อมจ้องไปที่ด้านหลังฉัน….โอ้ยย โคตรตื่นเต้น!
“สวัสดีครับสาว ๆ” ชายหนุ่มร่างสูงแต่งกายสไตล์บูติกสุดหรูย่อตัวนั่งลงข้าง ๆ ฉันใบหน้าเขาเปื้อนยิ้มอยู่ตลอดเวลา…..นี่คงเป็นหน้ากากของเขาสินะ
“พี่วายุ…กินอ
