“ฉันเดี๊ยนสองคนไปก่อนนะคะ”
พูดเสร็จมันก็พากันวิ่งตรงไปที่ขณะ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเหลือฉันกับม่านหมอกสองต่อสอง…..
“ไม่กินหรอไง?” เขาหันมาถามเมื่อเห็นฉันนิ่งไป
จึก….ฉันหันไปมองตามส้อมของเขาที่จิ้มหมูย่างฉันไป!
“เห้ย เอาคืนมาเลย เล่นของอร่อยซะด้วย” ฉันเอื้อมมือไปรั้งเขาไว้ก่อนที่จะเอาหมูย่างเข้าปาก จังหวะนั้นเองฉันก็เห็นคนคุ้นตากำลังเดินตรงมาทางนี้
พี่วายุ….!!!
“นายๆๆ นายไปนั่งฝั่งนู้นเลย เร็ว ๆ สิ!” ฉันดันตัวม่านหมอกให้ลุกออกไป แต่เขาดันทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้แถมนั่งนิ่งอย่างกับหินไม่ยอมลุกออกไป ฉันมันแต่ดันเขาจนไม่เห็นว่าพี่วายุเดินมาถึงโต๊ะแล้ว…
“น้องพริบ….ทำอะไรครับ?” พี่วายุขมวดคิ้วถาม เขามองสลับฉันสลับกับม่านหมอกไปมา
“กะ กิน..กินข้าวกันไง…”
ฉันรีบกระเถิบตัวออกห่างม่านหมอกทันที สายตาพี่วายุยังคงจับจ้องอยู่ที่เขา แต่ตานี่ทำลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ฉันกำลังร้อนรน
