“วันนี้พวกแกไปกันเองนะ ฉันง่วงวะจะกลับไปนอน” ฉันบอกพร้อมรวบกระเป๋าลุกขึ้นหันหลังจะเดินไปแต่ดันชนกับม่านหมอกเขา โอ้ยตานี่! มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!
ฉันยกมือขึ้นลูบหน้าผากเบา ๆ ตรงส่วนที่สัมผัสกับแผงอกแกร่งของเขาตอนที่ชนกันเมื่อกี้ ยังรู้สึกถึงไออุ่นประหลาดที่ยังตราตรึงอยู่ ฉันเผลอมองไปที่หน้าอกของเขาผ่านเสื้อนักศึกษาที่กระดุมร่นลงมาถึงสองเม็ด รอยแยกระหว่างกลางเผยให้เห็นกล้ามเนื้อส่วนได้รูป…..
“อีพริบ หล่อนจะกลับไม่ใช่หรอยะ แล้วยืนจ้องหน้าอกพี่หมอกขาทำหอยอะไรคะ ถ้าไม่รู้ว่าแกมีแฟนเดี๊ยนนี่คิดว่า ชะนีน้อยพริบอยากจะลงไปซบที่อกอุ่น ๆ นะคะ จ้องซะจนจะทะลุแล้ว!”
ฉะ…ฉันทำอย่างนั้นอยู่หรอ!!!
ทันทีที่ได้สติฉันก็ถอยออกห่างทันที่ บ้าจริงฉันโดนแผงอกตานี่สะกดจิตอยู่รึเปล่า?! ฉันเริ่มรู้สึกว่าทำตัวแปลกขึ้นทุกทีอย่างไม่รู้สาเหตุ บางครั้งร่างกายหรือสมองมันก็ไปเป็นเองโดยที่ฉันยังไม่ทันได้คิดด้ว
