“ฝันดีนะ” เขาบอกพร้อมกับปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระจากการกอบกุม
“ฉะ ฉะ….ฉันไปได้ยัง?”
“ถ้าบอกว่ายังเธอจะอยู่ต่อหรือไง”
“บะ บ้าหรอ! ป่านนี้ม๊าโมโหเป็นแม่หมีแล้วมั้ง“
“งั้นก็ไม่น่าถามตั้งแต่แรก” ฉันกัดริมฝีปากไว้แน่น เออผิดเองที่ถามไม่เข้าเรื่อง! แต่เพราะใครกันเล่าที่ทำให้ฉันไม่เป็นตัวเองเลย จริง ๆ เลยฉันควรจะลง ๆ ไปซะก็จบเรื่อง
ม่านหมอกทำให้ฉันใกล้เป็นบ้าเต็มที….ความรู้สึกที่มีมันยากจะห้ามใจ
บ้านนำทัพ
ฉันยังรู้สึกตื่นเต้นไม่หายเลยไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ มันยังตราตรึงอยู่แม้ว่าจะพยายามเอามือถูหน้าผากตลอดตอนที่เดินมาตามทางจนถึงบ้าน แต่สิ่งที่หลงเหลืออยู่มันก็ยังไม่จางหายไป…..
แอ๊ดด….
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้านฉันก็ลืมเรื่องก่อนหน้านี้จนหมดสิ้นเพราะป๊ากับม๊ากำลังนั่งจ้องมองฉันตาเขม็ง! ปกติจะมีแต่มาที่เฝ้ารอ วันนี้มาแพคคู่แฮะ ฉันเดินเข้าไปใกล้พวกท่านอย่างหวาด ๆ แต่ก็ทำใจดีสู้เสือด้วยการยิ้มแล
