เราสองคนเดินไปอย่างช้า ๆ ทำให้ฉันได้เห็นผู้คนที่อยู่รอบกาย ตอนนี้ประมาณหกโมงเย็นเห็นจะได้ สวนเลยเต็มไปด้วยคนที่รักสุขภาพมาออกกำลังกาย ฉันสังเกตเห็นมีบางครอบครัวที่มาปิกนิคกันด้วย พวกเขาดูสนุกสนานจนฉันพลอยยิ้มไปด้วยเลย จะว่าไปครอบครัวของฉันก็รักกันดีแต่ยังไม่เคยมีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้เลย
“ดีใช่มั้ยล่ะ?” ม่านหมอกมองฉันพร้อมยิ้มน้อย ๆ
“หืม?”
“คนเรามักจะมองเห็นแต่ตัวเอง จนลืมมองคนอื่น ถ้าลองมองรอบ ๆ กายบ้าง บางทีอาจจะเห็นความสุขโดยที่ไม่ต้องไขว่ขว้า”
จริงอย่างที่เขาบอกความสุขมีอยู่รอบตัว อยู่ที่เราเลือกจะมองเห็นมันรึเปล่า ผู้ชายคนนี้ทำฉันอึ้งจริง ๆ เห็นหน้าตาแบบนี้ไม่น่าจะคิดอะไรดีกับเขาได้
“แบบนี้นายเลยชอบยุ่งวุ่นวายกับคนอื่นไปทั่วเลยใช่มั้ยล่ะ“
“ฉันก็แค่ยุ่งวุ่นวายกับเธอคนเดียวเท่านั้นแหละ” คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกแปลก ๆ อีกแล้ว….ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเลยแต่มันเหมือนกับม่านหมอกกำล
