ใต้ร่มไม้ใหญ่ห่างจากกระโจมพอสมควร แสงตะวันยามบ่ายร้อนแรง ไม่มีแม้กระทั่งสายลมเย็นพัด ต้นไม้ใบหญ้าล้วนไม่กระดิกสั่นไหว
แต่กลับไม่เท่าหลันฮวาที่ร้อนใจ กำลังคะยั้นคะยอให้สหายเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น
นางพอได้ยินเรื่องเล่าลือมาบ้างว่า เซียวชงอวี้ใช้มีดเสียบมือถงเซินได้อย่างไร ได้ยินว่าเลือดสาดกระจายเต็มพื้นนองเต็มหน้ากระโจมเหมือนจะเกินจริง
ล้วนมีแต่คนแย่งเล่าให้ฟังแต่ไม่รู้ว่าเหตุการณ์จริงตั้งแต่แรกเริ่มต้นเป็นมาอย่างไร
หลิวซีทนต่อการรบเร้าไม่ไหว จึงเล่าให้ฟังอย่างรวบรัดคัดเฉพาะใจความสำคัญ
“อ๋อ เหตุเกิดจากหญิงงามนี่เอง”
“เจ้าจะว่าเช่นนั้นก็ไม่ถูก นางไม่ได้ทำอะไรเลย เป็นเจ้าคนถ่อยแซ่ถงนั้นต่างหาก ข้ารู้สึกสงสารคุณหนูไป๋มาก”
หลิวซีนั่งลงบนพื้นหญ้าเด็ดดอกไม้มาแกว่งเล่น หลันฮวานั่งชันเข่าพยายามนึกภาพตามที่ได้ยินมา
“ข้าได้ยินพวกเขาเล่ากันว่าแม่ทัพเซียวอุ้มคุณหนูไป๋ท
