กลับมาถึงกระโจมที่พัก
หลิวซีล้มตัวนอนบนเตียง หวันฮวาหลับสนิทไปแล้ว ในหัวสมองนางยังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่อยู่
‘รู้สึกตนเองทำกิริยาน่าอายไร้มารยาทไม่มีการสำรวมระวังในการกินเลย’
ในวังหลวงมีกฎระเบียบมากมาย แต่เดิมที่ฮองเฮามาจากสามัญชนเป็นคนในยุทธภพ จึงไม่ค่อยเคร่งครัดในธรรมเนียมการปฏิบัติ ฮ่องเต้เองก็มาจากขุนนางท้องถิ่น อีกทั้งวังหลังมีพระนางครอบครองตำหนักในแต่เพียงผู้เดียว
แต่ถึงกระนั้นหลิวซีเองยอมรับว่าตนยังสำรวมระวังไม่พอ
‘แต่แล้วอย่างไรไม่ได้อยู่ในวังเสียหน่อย จะเคร่งครัดระเบียบชวนปวดหัวไปทำไมกัน ไม่ว่าจะยืนนอนนั่งเดิน ล้วนต้องสง่างามทุกเวลา
คงเหนื่อยแน่หากใช้ชีวิตที่ต้องปฏิบัติงานจริงอยู่ชายแดน ช่างเถอะวางความสง่างามอะไรนั้นลงไปก่อน ปฏิบัติตามกาลเทศะแล้วแต่สถานการณ์เห็นสมควรแล้วกัน’
พลิกตัวหันมองเงาร่างของสหายผ่านม่านมุ้ง หลันฮวานอนดิ้นถีบผ้าห่มหลุดออกจากตัว อากาศในฤดู
