ณ ตำหนักคุนหนิง เมืองลั่วหยาง
ศาลาหลังงามริมน้ำ ยามนี้ดอกบัวแข่งกันชูช่อ ออกดอกแย้มบานสวยสดงดงามละลานตาเต็มสระน้ำ สายลมโชยเอื่อยพัดมาเป็นระลอก ทำให้บรรยากาศร่มรื่นแจ่มใส
มีเด็ก ๆ วิ่งเล่นกันส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังลั่นรอบบริเวณ
“นี่เจ้าซุนหงอคง บังอาจมารังแกข้ารึ วันนี้หากข้าไม่จัดการเจ้าซะ ข้าจะไม่ใช่ชื่อว่าตือโป๊ยก่าย มานี่มาให้ตีซะดี ๆ อู๊ด ๆ ”
เสียงอ่อนเดียงสาของเด็กชายวัยเจ็ดขวบ กำลังวิ่งไล่ตีเด็กชายวัยเก้าขวบ รอบศาลาด้วยความคึกคักสนุกสนาน
“แน่จริงก็วิ่งไล่ตามมาให้ทันสิ! เจ้าหมูอ้วน เจี้ยก ๆ ฮา ฮา”
เด็กชายที่โตกว่ามีนามว่าองค์ชายใหญ่ ลู่หวง ส่วนเด็กชายที่ตัวเล็กกว่าชื่อองค์ชายเล็ก ลู่เสียน ทั้งสองเป็นโอรสของฮ่องเต้ไท่จงกับเซียวฮองเฮา
ลู่หวงวิ่งมาหลบอยู่ด้านหลังเซียวฮองเฮา ทั้งแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ลู่เสียน เด็กชายตัวน้อยออกอาการฮึดฮัด วิ่งกระโจนเข้าใส่ เซียวฮองเฮาจับตัวไว้ได้ทันช้อนตัว
