ภายใต้ค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวงสุกสกาว
สองสหายเริ่มวางสิ่งของที่พกติดตัวมาบนก้อนหินริมลำธารพร้อมถอดเสื้อตัวนอกออก
หลันฮวาล้วงขวดกระเบื้องออกมาจากแขนเสื้อ ใช้ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำยาแล้วป้ายลงบนผิวหน้าหลิวซี
หญิงสาวตกใจร้องถาม “ฮวาฮวาเจ้าทำอะไร ป้ายน้ำยาล้างขี้ผึ้งออกทำไม”
“ก็เราจะลงเล่นน้ำกันแล้ว เจ้าจะได้ขัดเนื้อขัดตัวไปด้วย ยังจะมาห่วงแหนปกปิดใบหน้าไปทำไมกัน อยู่กันแค่สองคน”
‘นั้นซิจะลงเล่นน้ำกันอยู่แล้ว ทั้งค่ำมืดป่านนี้คงไม่มีใครมาเห็น
หลิวซียืนนิ่งยินยอมให้สหายเช็ดใบหน้าให้แต่โดยดี นางคุ้นเคยกับการใช้ขี้ผึ้งปกปิดใบหน้าที่แท้จริง ยิ่งโตขึ้นความสะสวยยิ่งโดดเด่น ยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจของผู้อื่นโดยง่าย และอาจนำภัยมาสู่ตนเอง มิสู้ทาขี้ผึ้งกลบผิวพรรณให้ดูหมองคล้ำลงจะได้ไม่เป็นที่สะดุดตาจะดีกว่า
“เอาละๆ เสร็จแล้ว” หลันฮวายิ้มกว้างเมื่อเห็นรูปโฉมที่แท้จริงของสหาย
แสงละมุนอันอ่อนโยนของดวงจันทร
