“ข้าหลงทางมาคนเดียว”
พอคำพูดหลุดออกจากปาก ก็รู้ทันทีว่าใช้ไม่ได้ แต่อย่างไรได้เล่าหากนางจะยืนกรานเช่นนี้
แววตาจินเช่ออับแสง “เจ้าบอกมาตามตรงดีกว่า ที่นี่ห่างจากค่ายพอสมควร จะมาเดินเล่นอะไรยามค่ำคืน ยิ่งมาคนเดียวอีกด้วย"
หลันฮวาขบริมฝีปากบาง จำต้องแต่งเรื่อง นางแอบหนีออกมาจากค่ายเพื่อมาเล่นน้ำในลำธารเพียงลำพัง และแน่นอนสิ่งที่เล่ามานั้น จินเช่อย่อมไม่เชื่อคำพูดนางทั้งหมด แต่ก็สงสัยว่าหากนางไม่มาเล่นน้ำที่ลำธาร แล้วจะไปที่ใดได้ดูเหมือนไม่มีเหตุผลอื่น
เขาเคยสืบประวัติพวกนางมาก่อน ล้วนขาวสะอาดปราศจากมลทิน ยิ่งเป็นคนของฮองเฮาด้วย ยิ่งไม่มีทางคิดก่อการร้ายแน่
ขุนพลหนุ่มจำใจเชื่อหลันฮวา รามือที่จะซักไซ้คาดคั้นให้ได้ความ ทั้งเป็นสตรียิ่งยุ่งยากเข้าไปใหญ่ พอทำหน้าดุขึ้นเสียงเข้าหน่อย น้ำตาก็ไหลพรากอย่างไม่มีวันหมดสิ้น เหมือนจะมีมากกว่าน้ำในมหาสมุทรเสียอีก!
จินเช่อรู้สึกหงุดหงิดรำคาญ “หยุดร้อง
