ถ้อยคำเย็นชาของเขาดังชัดเจนเต็มสองหู ดิ่งลึกคล้ายมีดกรีดเฉือนลงกลางใจ
ก้อนเมฆหนาทึบเคลื่อนตัวไปมาตามแรงลม บดบังจันทรามัวหมองอับแสงอีกครา คล้ายพายุใหญ่ใกล้ก่อตัวตั้งเค้าดำทะมึนดูน่าหวาดกลัวยิ่ง
สายน้ำเย็นยะเยือกที่แช่ร่างจนชาไปทั้งเนื้อตัว แยกไม่ออกว่าเป็นเพราะคำพูดที่เสียดแทง หรือสายน้ำเหน็บหนาวไร้หัวใจกันแน่
“เพียะ!”
เสียงตวัดมือด้วยความเร็วแรงกระทบใบหน้าคมคายจนหัน เกิดเป็นรอยนิ้วมือชัดเจนที่แก้มซ้าย
เส้นผมเปียกชื้นปกคลุมใบหน้าเขาเห็นเป็นเงามืดครึ่งหนึ่ง รอยยิ้มเยาะหยันปรากฏขึ้น สีหน้าไม่แสดงถึงความเจ็บปวดสะทกสะท้านแต่อย่างใด
“ข้าใช่พูดความจริงตรงไปใช่หรือไม่”
“เซียวชงอวี้ เจ้าบ้าไปแล้ว!”
หลิวซีทั้งโมโหทั้งเดือดดาล แต่มีสติพอจะยับยั้งอารมณ์ที่กรุ่นร้อน ไม่คิดจะพูดจาด้วยเหตุผลต่อเพราะไร้ประโยชน์ ด้วยพละกำลัง ฐานะอำนาจ ไม่มีสิ่งใดไปต่อกรเขาได้ จำต้องถอยทัพ ขืนปักหลักสู้ มีหวังแม้แต่
