หญิงสาวสองคนนั่งชิดติดกันพิงต้นไม้ เสื้อคลุมที่ได้จากเซียวชงอวี้นำมาคลุมกายของทั้งสอง ถึงจะเปียกชุ่มไปหมดแล้วก็ตาม อย่างน้อยก็ช่วยกันแมลงหรือพวกหนามจากต้นหญ้าได้ในระดับหนึ่ง รอบด้านล้วนมืดมิด มีเพียงสายฝนหล่นมาจากฟากฟ้า ดัง “ซ่า ๆ ” ไม่ขาดหู
หลิวซียื่นฝ่ามือออกไปรองรับน้ำฝนอันเย็นเยียบที่ไหลลอดผ่านกิ่งไม้ใบไม้ลงมา
“ข้าต้องขออภัยเจ้ามากจริง ๆ …” หลันฮวาพูดเสียงเบา นั่งกอดเข่าซุกใบหน้าตน
“ไว้ค่อยคุยกันเถอะ รอฝนหยุดก่อน” หลิวซีลอบทอดถอนใจ รู้สึกหนักใจเรื่องอื่นมากกว่า ไม่อยากไปเผชิญหน้ากับเซียวชงอวี้อีก คงต้องไหว้วานขอให้หมอจิ่งผินไปช่วยฝังเข็มให้แทน
ยิ่งคิดแล้วยิ่งเจ็บใจ เขาใช้หัวนิ้วโป้งเท้าคิดแทนสมองหรือไร
ยังจะเข้าใจไปว่านางคิดใฝ่สูงเกินตัวหวังป่ายปีนขึ้นเตียงเขา
ข้าจะเลื่อยเสาเตียงให้หักค่อยดูสิ! ดูหมิ่นสบประมาทกันดีนัก!
ด้วยความโมโหขุ่นเคืองยิ่งใช้หลังมือเช็ด ๆ ขยี้ริมฝีปากตนเอง
