"แคร๊ง ๆ" เสียงโลหะกระทบกันดังลั่น
ปลุกให้สองสาวตื่น ยามที่แสงตะวันยังไม่แตะขอบท้องนภาน่าจะต้นยามเหม่า [05.00-06.59 น.] ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น
ระ หรือว่ามีข้าศึกยกทัพมาประชิดแล้ว
ความคิดผุดเข้ามาในหัวหลิวซีพลันเด้งตัวลุกขึ้น รีบสวมเสื้อตัวนอก สวมรองเท้า ปากร้องเร่งหลันฮวา
“ข้าก็รีบ ๆ แล้ว! เกิดอะไรขึ้นนี่! ชาวทูเจวี้ยคิดโจมตีแต่รุ่งสางเชียวรึ” หลันฮวาร้องบอกอย่างสะลึมสะลือ ดวงตายังหรี่ปรือ ขณะพยายามปีนลงจากเตียง
เมื่อทั้งสองออกมานอกกระโจมมองซ้ายขวา เห็นไป๋ซิงเยียนเดินออกมาเช่นกัน พบทหารยืนรอที่หน้ากระโจมมีคำบอกกล่าวว่าใต้เท้าฉวี่เรียกรวมพลคนที่ไม่ใช่ทหาร เว้นคนครัวให้ไปรวมตัวกันเดียวนี้ที่ลานด้านหลังของค่ายเป็นสนามฝึกซ้อมเล็กอยู่ใกล้กับสนามใหญ่
ครั้นมาถึงพวกนางเห็นผู้คนคุ้นหน้าคุ้นตา ต่างมารวมตัวกันส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจเสียงดัง มีคนกลุ่มใหญ่ประมาณห้าสิบหกสิบคน
ไล่สายตามองมีกลุ่
