ยามราตรี ณ กระโจมที่พัก
หลิวซีกลับเข้ากระโจมก่อน ส่วนหลันฮวาแยกตัวไปเอากล่องอาหารจากโรงครัว
เมื่อนางมาถึง ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยคราบโลหิต ทั้งนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดใบหน้า ทำความสะอาดมือแขนทั้งสองข้าง ก่อนเดินมาที่โต๊ะนั่งลงบนตั่งพลางขยับคอบีบนวดไหล่ ขยับแขนขาไปมาไล่อาการเมื่อยขบ
ม่านหน้ากระโจมเปิดขึ้นอย่างฉับพลัน พร้อมร่างบางที่ถลาเข้ามาด้วยความรวดเร็ว
หลิวซีขมวดคิ้วมอง ปากร้องว่า“เจ้าเป็นอะไรทำไมต้องรีบร้อนเสียขนาดนั้น”
หลันฮวาหอบหายใจ เหน็ดเหนื่อยยิ่งกว่าวิ่งเมื่อเช้าเสียอีก อารามเกิดจากความร้อนใจ
“ขะ ข้ามีข่าวจะเล่าให้เจ้าฟัง…” นางพยายามรีบพูดด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นฟังไม่เป็นถ้อยคำและไม่ชัดเจน
หลิวซียกกาน้ำชารินใส่ถ้วยเพื่อให้สหายใจเย็นลง แต่น้ำชากลับเย็นชืด “ตั้งสติแล้วค่อยเล่ามา” นางจึงเตรียมจะก่อไฟบนเตาเล็กเพื่อต้มน้ำ
หลันฮวาปาดเหงื่อที่หน้าผากออก พยายามสงบจิตสงบใจ
