เมื่อทั้งสองก้าวเท้าเข้าประตูมาสถานการณ์ยังดูยุ่งวุ่นวาย แสงโคมประสถานพยาบาลไม่เคยดับ ผู้คนต่างเดินเข้าเดินออกสวนกันไปมา
ดีหน่อยมีทหารคอยเป็นผู้ช่วยลูกมือ หยิบจับส่งสิ่งของช่วยพันแผล ต้มยา ช่วยเฝ้าระวังดูแลอาการให้ ทำให้งานหนักพอเบาลงบ้าง แต่ก็ยังมากล้นมืออยู่ดี
เพราะพอเข้ายามดึกทหารที่ได้รับบาดเจ็บมีอาการไข้ขึ้นจากพิษบาดแผลเป็นจำนวนมาก ต้องใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวเพื่อช่วยให้ไข้ลดลง
ถึงกลางยามซื่อโฉ่ว [01.00 - 02.59 น.] ทุกอย่างเริ่มดีขึ้น อาการเหล่าทหารเริ่มปกติพอได้ผ่อนคลายพักผ่อนได้บ้าง
หลันฮวานอนหลับฟุบลงบนโต๊ะข้างหลิวซีหลังฉากกั้นแบ่งเป็นห้องชั่วคราวให้บรรดาหมอได้พักผ่อน
มีหมอทหารที่คุ้นหน้าเดินมาวางกาน้ำชาที่ร้อนกำลังดี รินใส่ถ้วยให้นาง หลิวซีพยักหน้าทั้งกล่าวขอบคุณ เขานั่งลงตรงข้าม บุรุษผู้นี้อายุประมาณยี่สิบสี่
“ใต้เท้าเหนื่อยหรือไม่ งานชายแดนจะเยอะมาก ยิ่งช่วงออกรบหรือออกไป
