ยามเช้าตรู่ แสงตะวันจับขอบท้องนภา สาดแสงสีขาวพุงปลา นกกาเริงร่าเริ่มโบยบินออกจากรังเพื่อหาอาหาร
เด็กชายตัวน้อยต่างเผ่า ลุกตื่นขึ้นมากระโดดโลดเต้นดีอกดีใจ เมื่อได้เสียงคืนกลับมาอีกครั้ง ถึงลิ้นยังไร้กำลังพูดไม่ชัดอยู่บ้าง แต่อาศัยใช้เวลานานไปค่อยดีขึ้นเรื่อย ๆ
คนตัวเล็กยิ้มแย้มมือตบหน้าอกตนเอง พลางบอกว่า “มาฮัน” ย้ำสองรอบ เป็นที่เข้าใจ
มาฮันตัวน้อยชอบนั่งจ้องมองใบหน้าหลิวซี วันนี้ไม่รู้ไปเก็บดอกหญ้าที่ไหนมา ทั้งยังบอกหญิงสาวว่า งดงามดั่งเทพีแห่งทุ่งหญ้า หลิวซีพอได้ยินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
นางพอรู้มาว่าชนต่างเผ่าจะมีสิ่งที่เคารพนับถือ เช่น นับถือผีสางเทวดา ธรรมชาติ สัตว์ป่าที่ดุร้าย ด้วยความเชื่อคาดหวังว่าจะนำความสมบูรณ์พูนสุขมาให้ ช่วยปกป้องคุ้มครองจากเภทภัยอันตราย รวมไปถึงคำทำนายทายทักโชคชะตาในอนาคต
สองมือน้อยกำดอกหญ้ายื่นส่งให้ ดวงตาใสกระจ่างเปล่งประกาย เปี่ยมล้นด้วยความปีติยิ
