หลังจากอำลาแยกจากมา หลันฮวาขอเข้าห้องสุขาก่อน ไม่สามารถอดทนจนถึงเรือนได้ หลิวซีประคองสหายขณะเดินลงบันไดมา เสี่ยวเอ๋อร์บอกทิศทางไปยังห้องสุขาชี้ไปด้านหลังตึก
เมื่อเดินบนระเบียงมืดสลัว มีเพียงแสงโคมไฟส่องทางเว้นระยะห่างพอเหมาะ แว่วเสียงครื้นเคร้งเฮฮาจากตัวตึกด้านหลัง
หลันฮวาปัดมือประคองออกจะขอเดินเองห้ามอย่างไรก็ไม่ฟัง พูดจาเสียงดังทำให้ผู้คนที่เดินสวนไปมาต่างหันมอง หลิวซีจำต้องโอนอ่อนผ่อนตาม คิดเสียว่าคนเมาอย่าไปขัดใจเดินติดตามอยู่ข้างหลัง
“เจ้ารอข้าใต้ต้นไม้นี่นะ เดี๋ยวข้าเดินไปเองได้”
หลันฮวาบอกสหาย ก้าวเท้าไปหนึ่งก้าว ถอยหลังสองก้าว ทั้งเอียงซ้ายเอียงขวา กว่าจะถึงห้องสุขาที่อยู่ห่างไม่เกินสิบก้าวใช้เวลาพอสมควร
หลิวซีได้แต่มองอย่างอับจนปัญญา คราวหน้าจะให้นางดื่มน้อยลง
เมื่อเดินมาถึงห้องสุขาภายใต้แสงโคมสีเหลืองทอแสง ยามค่ำคืนบรรยากาศรอบด้านเงียบสงัดต่างจากข้างในหอสุราที่อึกทึกครึกโค
