ยามราตรีดวงจันทร์ดวงดาวพร่างพราวบนท้องนภา สาดแสงเงาลงสะท้อนพื้นผิวน้ำระยิบระยับ มองเห็นเส้นทางแม่น้ำคดเคี้ยวเป็นสายยาวพาดผ่านกลางทุ่งหญ้ากว้างใหญ่มืดสลัว
ลมกลางคืนพัดพาความเย็นสบายสดชื่น มองเห็นแสงโคมไฟดุจแสงหิ่งห้อยบนเรือหาปลาของชาวประมง เป็นเพียงจุดเล็กจากระยะห่างของระดับสายตา
เซียวชงอวี้ทอดตามองทิวทัศน์นิ่งบนเนินสูง พูดน้ำเสียงเรียบ ๆ “เจ้ามีอะไรก็ว่ามาเถอะ”
“ข้ารู้ว่าท่านพอจะทราบข่าวว่าข้ามาไกลถึงชายแดนด้วยเรื่องอันใด ขอบอกตามตรงข้าได้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ให้มาช่วยเหลือปรนนิบัติคอยดูแลท่าน”
ไป๋ซิงเยียนพูดตามที่มารดาบอก ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อก้มลงด้วยความเอียงอาย บิดผ้าเช็ดหน้าในมือ
เซียวชงอวี้เลิกคิว ไม่คิดว่านางจะเปิดปากพูดออกมาตรงประเด็น เขาก็ทราบถึงความนัยที่ฮ่องเต้ส่งนางมาในครั้งนี้ เพื่อหวังจับคู่ให้เขา
“ไม่จำเป็นหรอก เจ้าควรกลับลั่วหยาง ที่นี่ไม่มีกิจที่สตรีควรมา”
ในเมื
