Bir haftalık inziva sürecim bugün bitiyor malesef. Halbuki evde kendi kendimle kalmayı sevmiştim. Gerçi pek kendimle kaldım denemez ya bir arkadaşlarım geldi bir Çağan pek boş kalmadım. O depresyon halinde de değilim açıkçası. Sadece farkındayım... Evet kendimi tanıyorum hislerimi biliyorum ama hepsinden önemlisi ne istediğimi biliyorum ve ben korkak bir kız olmayı bırakalı yıllar oldu! Bu savaşı kendimle bile vermem gerekse vereceğim, toprağa gömülmesi gereken her duygu gömülecek çünkü zaman gösterdi ki insana güvenilmez. Hele Timuçin gibi dengesiz bir adama hiç güvenilmez. Yeterince değersiz hissettim kendimi artık olmamalı, beni de bir ana doğurdu ben de bu dünyaya bir kere geldim, niye herkesin rehabilitasyon merkezi benmişim gibi davranayım ki.. Acı çekmesi gereken kendi çeksin, yaras
