[5] - ความรู้สึกแปลก?
1343 Words
[5] "อืมมม"
"เธอไม่เคยมีเซ็กส์มาก่อนสิท่า"
ฉันขมวดคิ้วก่อนจะลืมตาขึ้นมา แวมไพร์หนุ่มผมยาวกำลังอยู่ด้านบนฉัน ผิวขาวนวลแบบที่คนแบบฉัน ไม่สิ...แบบที่มนุษย์ธรรมดาหาไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังมีเซ็กส์กับเขาอยู่จริงๆ นี่มันบ้าอะไรกัน?!
"กรี๊ดดดด!!"
อีเลียตสะดุ้งหลังจากที่ฉันใช้เท้าถีบเขาเต็มแรง ฉันตื่นขึ้นอีกครั้ง น้ำตาไหลพราก ฝันอีกแล้ว...ฉันรีบคลำหาเสื้อผ้าก่อนเป็นอย่างแรก ดีที่ว่าฉันไม่ได้แก้ผ้า ส่วนอีเลียตที่นั่งนิ่งอยู่ที่เก้าอี้ลืมตาขึ้น เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันทำอะไรเขาในฝัน ทำไมจะไม่รู้ล่ะ
"ไม่นึกเลยว่าเธอจะตกใจขนาดนั้น" แวมไพร์หนุ่มหยิบบรั่นดีข้างโต๊ะมารินใส่แก้ว "ได้ข่าวว่าจอห์นทำเธอกลัวงั้นหรอ"
"ก็ใช่ แบบว่า...ไม่เชิงน่ะ คือมันเป็นเรื่องในฝัน คุณก็รู้ใช่มั้ย?"
"เขายังเด็กน่ะ ให้อภัยจอห์นเถอะ"
ฉันส่ายหัวเมื่ออีเลียตเดินมาพร้อมกับแก้วบรั่นดีในมือ แววตาเขาดูแปลกใจ แต่ยังไงก็ดูมีเสน่ห์ เป็นความเยาว์วัยที่ฉันไม่เคยนึกเหมือนกันว่าจะได้เห็น แบบว่าเขาดูดีจริงๆ
"ฉันไม่ควรพาเธอมาที่นี่ ฉันนึกว่าเธอจะเป็นพวก...คนขายเลือดซะอีก ขอโทษด้วยนะสาวน้อย"
"คุณอายุเท่าไหร่กัน? แบบว่าฉันแค่สงสัยน่ะ คือฉันก็รู้นะว่าแวมไพร์คืออะไรแต่ว่า…"
อีเลียตใช้นิ้วห้ามคำพูดที่กำลังออกจากปากฉันหลังจากนั้น แล้วเขาก็หัวเราะและยิ้มให้ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงให้เขาเห็นรึเปล่า
"ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกอึดอัด อย่าพยายามพูดเยอะเชียว และฉันบอกได้แค่ว่า...ฉันเกิดก่อนที่ยุคกลางจะเริ่มอีก หรือมากกว่านั้นนะ?"
เขาพูดเป็นเชิงถามกลับตัวเอง แต่ฉันรู้ว่าเขาแค่กวนประสาทฉันเฉยๆ อีเลียตหันกลับมามองดุๆ ฉันจะนึกอะไรที่เป็นส่วนตัวเลยไม่ได้รึไงกัน...
"ฉันเบื่ออะไรแบบนี้ชะมัดเลย!"
"ทำตัวให้ชินซะสิ แต่มันไม่ได้เป็นเพราะว่าเลือดเธออยู่ในตัวฉันหรอกนะ" หมายความว่าเขายังไม่ได้ดื่มเลือดฉัน?
"ฉันสับสนไปหมดแล้ว"
"สำหรับฉันมันเหมือนความสามารถพิเศษมากกว่า แบบว่าอันที่จริงเราก็ทำอะไรได้หลายอย่างล่ะ อย่างฉันก็จะอ่านใจมนุษย์ได้ จอห์นก็จะรับรู้ถึงลางร้าย อะไรแบบนั้นน่ะ"
จากนั้นจอห์นก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับแม่แวมไพร์สาวผิวเผือกที่ถูกเขาลากเข้ามาด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนที่ฉันสลบไปมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฉันอยากจะต่อยยัยแวมไพร์นั่นจริงๆ แต่เธอจะเจ็บรึเปล่านั่นก็อีกเรื่องล่ะนะ
"เธอโอเคนะ"
"ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังไม่ตาย"
จอห์นออกไปจากห้องอีกครั้งก่อนจะลากแวมไพร์สาวตัวแสบเข้ามาด้วย เธอยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และทำเหมือนว่าเธอไม่ใช่คนผิดในเรื่องนี้ ฉันอ่านสีหน้าแบบนั้นออกนะยัยตัวดูดเลือด ฉันหวังว่าเธอคงไม่ได้มีพลังอ่านใจคนเหมือนอย่างอีเลียตหรอกนะ
"ขอโทษสาวน้อยคนนี้ซะ" อีเลียตพูดสั่ง "เดี๋ยวนี้"
"ทำไมฉันต้องขอโทษด้วยล่ะ?"
จากนั้นแวมไพร์จ่าฝูงอีเลียตก็พุ่งเข้าไปหาคริสตัลและบีบคอเธอ แปลกที่จอห์นไม่ได้คิดห่วงหรือกลัวแทนแวมไพร์สาวอย่างที่ควรจะเป็น ฉันว่าเขาน่าจะไม่กล้าเข้าไปยุ่งซะมากกว่า
"แค่ขอโทษ...คริสตัล อย่าให้ฉันได้ใช้ไม้แข็งเพราะความหยิ่งทนงของเธอ"
"ฉันขอโทษ ที่ดูดเลือดเธอ"
ฉันพยักหน้ากับอีเลียตเป็นการบอกว่าฉันพอใจแล้ว ถึงแม้คริสตัลจะไม่ได้ขอโทษแบบจริงใจก็เถอะ แวมไพร์ผมดำปล่อยเธอลง และคริสตัลที่อารมณ์เสียก็เดินออกไปจากห้องทันทีโดยไม่ต้องรอให้อีเลียตไล่ออกไป จอห์นยื่นถุงกระดาษให้ฉัน ข้างในมีชุดเดรสสีครีมเหมือนกับที่ฉันใส่มา คาดว่าชุดเก่าคงจะเลอะเทอะเกินกว่าจะซักออกแล้ว
"ไปเปลี่ยนซะ"
"ขอบคุณ…"
"วันนี้เราพอแค่นี้ก่อน" อีเลียตเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม "หวังว่าเธอจะยอมรับข้อเสนอจากฉันนะ อเลสซา"
ฉันไม่ตอบ เพียงแค่ยิ้มและเดินออกมาจากห้องพร้อมจอห์น เขาปิดประตูและหันมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ
"อะไร?"
"ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมจะได้เห็นภาพแบบนั้นตอนที่...อีเลียต ช่างมันเถอะ"
ฉันเลิกคิ้ว...เขาอยู่ในฝันตอนที่ฉันมีอะไรกับอีเลียต? ต้องเห็นแน่ๆ ฉันหน้าแดงก่ำ รู้สึกเหมือนตัวเองเสียความบริสุทธ์ไปแล้วยังไงก็ไม่รู้ ถ้าแม้จะเป็นแค่ฝันก็เถอะ
"ขออย่างนึง...อย่าเอาไปบอกใครนะ"
จอห์นโทรเรียกคนที่ไว้ใจได้...เป็นมนุษย์จริงๆ เขาขับรถเบนซ์สีดำมาจอดหน้าบาร์ก่อนจะรับฉันขึ้นไป จอห์นโบกมือลาก่อนจะกลับไปดูแลข้างในต่อ หนุ่มคนนั้นที่เป็นคนขับรถดูแล้วอายุคงพอๆ กับฉัน อาจจะน้อยกว่าด้วยซ้ำ หน้าตาก็ไม่ได้มีอะไรผิดแปลกมนุษย์มนานัก
"ไม่ยักรู้เลยว่าจะมีคนตามรับใช้แวมไพร์แบบนี้ด้วย" ฉันพึมพำ จงใจให้คนขับได้ยิน
"บางทีเราก็ต้องหาเลี้ยง ที่รัก ฉันมีแม่กับน้องต้องดูแล และพวกเขาก็ดูแลฉันอย่างดีด้วย"
"เหมือนรถคันนี้น่ะหรอ?"
ฉันไม่ได้อยากพูดดูถูกเขา แต่การทำอะไรแบบนี้มันเสี่ยงต่อชีวิตเกินไป ถ้าไม่นับตอนที่ถูกคริสตัลกัดแบบนั้น ฉันอาจตายไปแล้ว เขาไว้ใจแวมไพร์พวกนี้ได้ยังไงกัน?
"นี่รถของจอห์น และให้ฉันพูดอะไรหน่อยได้มั้ย? ฉันไม่เคยเห็นจอห์นออกมาส่งใครแถมโทรเรียกฉันหรอกนะ เธอเป็นคนแรกที่เขาทำแบบนี้ด้วย"
"ฉันควรต้องดีใจมั้ย?"
"ก็ควร หรืออาจจะไม่ สาวน้อยของเขากัดไม่ปล่อยด้วยสิถ้ามีคนมายุ่งกับเจ้าของน่ะ ถือว่าฉันเตือนไว้ก่อนละกัน"
ฉันพยักหน้า เป็นข้อมูลที่มีประโยชน์ดีจริงๆ คริสตัลก็ดูเป็นแบบนั้นจริงเหมือนอย่างที่เขาว่านั่นแหละ อันที่จริงเรียกหมาหวงกระดูกมันก็อาจจะแรงไปหน่อย แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่ดี...ทำไมจอห์นต้องดูแลฉันขนาดนี้ด้วย และทำไมฉันถึงรู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ เวลาอยู่ใกล้เขากันนะ?
หนุ่มผมน้ำตาลจอดรถกะทันหันหลังจากมีใครบางคนยืนอยู่กลางถนน ทั้งๆ ที่ฉันเพิ่งจะละสายตาออกจากถนนแค่ไม่ถึงเสี้ยววินาที เป็นชายสวมฮู้ต ดวงตาสีเหลืองอำพันนั้นทำให้ฉันรู้ทันทีว่าเขาเป็นแวมไพร์ แต่เขาควรจะไหม้ไปแล้วสิถ้าเจอแดดแบบนี้
"ถอยไป" หนุ่มผมน้ำตาลพูดกับอีกฝ่ายที่ยืนขวาง
"แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน เด็กน้อย"
จากนั้นหนุ่มคนนั้นก็วาร์ปมาและฉีดบางอย่างใส่เขา ฉันรีบหยิบมีดเงินออกมาจากกระเป๋าและเตรียมจะแทงแวมไพร์ปริศนาทันทีถ้าเขาคิดจะเข้ามาใกล้ แต่ความรู้สึกเจ็บจี๊ดทำให้ฉันชะงักไป ฉันดึงเข็มยาออกจากท้ายทอย และทุกอย่างก็หมุนติ้ว เบื่ออะไรแบบนี้ชะมัด...พาไปด้วยดีๆ ก็ได้
"ฝันดีนะ..." เขาปิดเปลือกตาของฉันก่อนที่สติจะดับวูบลงอีกครั้ง
[To Be Continued...]
- Writer
