ตอนที่ 2 ความฮอตของแทคิณ

1839 Words

เมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว @สนามแข่งรถ ที่พัทยา ด้านพรีนร่างบางใบหน้าเรียวสวยมาถึงสนามแข่งพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ ในชั้นเรียนของเธอ ฉันไม่ได้ชื่นชอบการแข่งรถอะไรหรอกนะ แต่ที่มาวันนี้เพราะถูกเพื่อนสนิทอย่างยัยลิลลี่ลากมา “ลี่ มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบ แต่ก็ยังลากกูมาเนาะ” ฉันหันไปว่าให้กับยัยลิลลี่ มีอย่างที่ไหน วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนของฉันแต่โดนยัยนี้ลากตัวมาไกลถึงพัทยาทั้งที่ฉันได้นอนไม่ถึง3ชั่วโมงมาแนะนำตัวกันหน่อย ฉันชื่อพรีน พรีนรดา เปลี่ยนชื่อจาก พรีนนารินทร์ มาเป็น พรีนรดา พึ่งเปลี่ยนได้ไม่กี่เดือนนิเอง ม๊าฉันเป็นคนที่เชื่อเรื่องดวงเอามักมาก มากกว่าลูกแท้ๆ ของตัวเองเสียอีก เลยลากฉันไปเปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนแล้วหมอดูบอกฉันจะได้สามีเป็นคนมีชื่อเสียง ระดับนายพล นายพันของม๊าที่อยากได้ละมั้ง ส่วนฉันเป็นพวกตามใจม๊าซะด้วยสิ ไม่อยากจะขัดเลยยอมทำตาม อย่างว่าง่าย นี้ก็เปลี่ยนมา 2 เดือนแล้ว ละไหนคนมีชื่อเสียงอย่างที่หมอดูว่า ตั้งแต่เลิกลากับเจโน่ แฟนคนล่าสุดที่พึ่งเลิกลากันไป ก็ยังไม่มีใครเข้ามาเงียบอยู่เลย เงียบกริบจนน่ากลัว ปีหน้าฉันก็จะเรียนจบแล้ว ถ้าไม่มีช่วงเรียนจะมีอีกไหมเถอะ ถึงจะสวยเข้าขั้นประกวดดาวคณะแต่ก็แอบกลัวอยู่นะ กลัวว่าจะขึ้นคาน “เหอะ มึงไม่อยากมา แต่เสื้อผ้า หน้าผมมึงจัดเต็มมาก ชุดมึงพอมาถึงสนามกูแยกไม่ออกเลย นึกว่ามึงมารับจ็อบเป็นพริตตี้โบกธง” ลิลลี่หันมาว่าให้พรีน ที่ปากบ่นไม่อยากจะมา แต่ชุดนางคือเต็มหน้านี้เครื่องสำอางแน่นมาก เล่นเอาซะคนอยากมาอย่างฉันและยัยกิ๊บถึงกับดรอฟลงเลยทีเดียว กางเกงยีนส์ เสื้อยืดธรรมดามาก ยัยพรีนจัดเต็มมาขนาดนี้ลี่กิ๊บไม่ได้เกิดค่ะ ผู้ก็มองแต่มันอะ “กูก็แต่งปกติของกู ชุดนี้ยังกะพวกมึงไม่ชินตาหนะ” พรีนไม่พูดเปล่า แต่ร่างบางกับเดินสะบัดผมและขึ้นไปนั่งบนอัฒจรรย์ “มึงดูเพื่อนมึงอิกิ๊บ” ลิลลี่ไม่วายหันมาบอกกิ๊บ “พวกมึงก็พอกัน ไม่งั้นก็คงเป็นเพื่อนกันไม่ได้” กิ๊บเอ่ยจบก็เดินขึ้นไปนั่งข้างพรีนทันที พอนั่งกันได้สักพักใหญ่ๆ จากนั้นก็เริ่มการแข่งขัน “โอ้โห เบอร์ 58 คือเข้าโค้งได้สวยมาก โคตรเท่ห์อะมึง” ยัยกิ๊บหันมาเอ่ยกับฉัน “มึงมาเชียร์ใครอะกิ๊บ” ฉันหันไปถามยัยกิ๊บ “ไม่รู้อะ กูกับมึงก็พอกันถูกอิลี่มันลากมา ไม่รู้ ใครชนะกูก็เชียร์คนนั้นอะ” มันหันมาเอ่ยกับฉัน เหอะแบบนี้ก็ได้เหรอ คำตอบยัยกิ๊บเอาซะมึนเลย แต่ขณะที่รถบิ๊กไบค์วิ่งในสนามเสียงกระหึ่มนั้น “โคตรหนวกหู โรคประสาทจะกำเริบ อิลี่กูหนวกหู”ฉันหันไปเอ่ยพร้อมกับยกมือสองข้างขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้าง ยัยนี้มันไปโดนตัวไหนมาถึงได้ลากฉันมาดูเขาแข่งรถสองครั้งแล้วนะ ไม่ชอบ ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย “เออ น่ามึงเดี๋ยวเขาก็แข่งเสร็จแล้ว นั่งเป็นเพื่อนพวกกูก่อน” ยัยลิลลี่เอามือมาจับตัวฉันให้นั่งลง หึ...นางคงไม่เข้าใจคนที่ไม่ชอบดูอะไรแบบนี้อย่างฉันสินะ !! เฮ้ย...!! อิลี่มันไปแอบชอบหนุ่มนักแข่งรถตอนไหนเหอะ ลำบากที่ต้องมาเป็นเพื่อนมันนี้แหละ ผ่านไปราวๆ 20 นาทีที่การแข่งขันจบสิ้นลง ช่วงมอบรางวัลให้กับผู้ชนะ “อร้าย...พี่แทคิณ แกต้องเป็นเขา ฉันจำท่าเดินเข้าไป” “กรี๊ดๆ ค่ะ เลิฟ เลิฟ พี่แทคิณ” เสียงสาวๆ ที่อยู่ข้างหลังพวกฉันตะโกนมาเสียงดัง ลำโพงสิบตู้ก็สู้เสียงพวกนางไม่ได้ กรี๊ดกร๊าดกันขึ้นมายกใหญ่ “พี่แทคิณ วง X2t ต้องใช่แน่ๆ เลยอะ มือสั่นมากแก ฮือๆ พี่แทคิณของน้อง” ขนาดคนดังใส่หมวกกันน็อคเดินขึ้นเวที แฟนคลับเขาก็ยังจำได้ และตอนนี้สาวๆ กรี๊ดให้กับเบอร์ 58 ไปแล้ว 1แสนคน รวมถึงเพื่อนฉันข้างๆ สองตัวนี้ด้วย “แทคิณจริงหรอวะ แก และไหนเขาบอกว่า ไอ้วาคิมลงแข่ง” ยัยกิ๊บหันมาถามฉัน นัยน์ตาคู่สวยมองไปทางเต้นท์ “ก็ไม่แน่นะ กลุ่มผู้ชาย มอ.เรามากันเต็มเต้นท์เลย ดูโน้นสิ” สายตาฉันสะดุดเข้ากับกลุ่มโรม แฟนสุดหล่อของยัยนานิลนั้นเองที่วันนี้นางไม่ว่างมาด้วย แต่ผัวนางมาโชว์ความหล่อเหลาที่ข้างสนาม “หูย ครบทั้งแก๊งอะมึง ถ่ายโรมไปฝากยัยนิลดีกว่า” ยัยกิ๊บว่าจบก็ยกสมาร์ตโฟนขึ้นมา แต่นั้นโรมกับเห็นพวกฉันพอดี ยกมือขึ้นมาโบกทักทาย ก็แหงล่ะสองคนนั้นพึ่งจะคืนดีกันไม่กี่วันนี้เอง “โรม เห็นแล้ว ตลกอะผัวอินิล” ยัยลี่ว่าจบก็โบกมือให้กับกลุ่มพวกโรม “ไกลถึงพัทยา ยังเจอกันอะมึง” ลิลลี่หันมาเอ่ยกับฉัน แต่ในจังหวะนั้น สายตาของฉันกับสะดุดเข้ากับร่างสูงเสื้อยืดสีดำ “อิพรีน นั้นพี่ชายมึงปะ” เสียงกิ๊บดังขึ้นมา “มึงเบาๆ ดิ กูเห็นละ” ชิบหายแล้วไหม พี่ภูมิพี่ชายฉันอยู่ที่นี่ด้วย ขณะที่ร่างบางเดินลงจากอัฒจรรย์จะหลบพี่ชายนั้น ไม่ทันแล้วละค่ะ เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างฉันเลยสักนิด “พรีน...” เสียงเข้มที่ทักน้องสาวมา ทำเอาคนถูกเรียกชื่อถึงกับสะดุ้ง ไม่ได้กลัวอะไรพี่ชายตัวเองหรอกนะ แต่เป็นน้องแสนดีไงที่โกหกว่าเดินห้างกับเพื่อน เต็มๆ เลยค่ะเสียงเข้มแบบนี้พี่ภูมิตัวจริงเสียงจริง จะหลบหลังอิลี่ยังไงก็ไม่ทันเสียแล้ว ถึงกับหันไปยิ้มตาหยี่ “พี่ภูมิขา” คนที่โดนจับได้แอบมาดูแข่งรถไกลถึงพัทยาได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้พี่ชาย “เหอะ นี้เหรอคนที่บอกพี่ว่าไปอยู่ห้าง S ไอ้โอม มึงช่วยกูดูหน่อยดิ นี้มันใช่น้องกูป่าววะ” รู้ทั้งรู้ว่าเป็นฉันแต่ก็ยังแกล้งถามพี่โอมเพื่อนของเขา “ตัวจริง เสียงจริง นี้มันน้องพรีนคนสวยนี่น่า” พี่โอมเอ่ยพร้อมกับยิ้มมีเลศนัยมาให้ฉัน “สัสโอม ไอ้เวรกูแค่ถาม ไม่ได้ให้มึงชมน้องกู” หวงน้องแล้วหนึ่ง แบบนี้ไงฉันถึงไม่มีแฟน “ครับ ไอ้คนหวงน้อง ลำบากหน่อยนะครับน้องพรีน มีพี่ขี้หวง” “สัส โอม” ภูมิว่าให้กับเพื่อน “ขนาดกูหวง ยังมาไกลถึงพัทยา ยัยพรีนมันน่านัก” สายตาคู่ดุของภูมิส่งมายังน้องสาวตัวแสบ ยัยพรีนนี้จริงๆ เลย แต่นั้นคนน้องกับรู้งานเดินเข้าไปจับแขนพี่ชายอย่างออดอ้อน “แหมพี่ภูมิ ก็อิลี่มันลากพรีนมานิน่า เค๊าขอโทษ” “เหอะ อิพรีนนี้มึง” ที่ฉันกล้าบอกพี่ภูมิแบบนั้น เพราะอิลี่มันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพวกฉัน “เออมาแล้วก็มาดิ พี่ไม่ได้ว่าอะไร แต่อย่าพากันกลับดึกนักละ เป็นผู้หญิงขับรถกลับเองมันอันตราย” ภูมิหันมาสั่งน้องสาวทั้งสอง ยัยพรีนกับยัยลี่นิดื้อจริง รายนั้นก็คงไม่ต่างที่โกหกคุณอามาพัทยา เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ภูมิที่เห็นอาการดี๊ด๊าของลิลลี่ที่มองหนุ่มๆ นักกีฬาแข่งรถถึงกับส่ายหัวให้กับน้องสาว “ค่ะคุณพ่อ ลี่จะรีบพายัยพรีนกลับแล้วละค่ะ” ลิลลี่หันมาเอ่ยกับภูมิ “พรีนกระโปรงนี้จะใส่สั้นไปถึงไหน” ภูมิเบนสายตาจากลิลลี่มาที่น้องสาว “ออกจะสวยนิ อย่าบอกนะว่าพี่ภูมิไม่ชอบ พรีนเห็นนะดูสิจ้องสาวๆ พริตตี้พวกนั้นตาเยิ้มกันเชียว นั้นสั้นกว่ากระโปรงพรีนอีก” เธอหันไปต่อว่าพี่ชาย “สาวๆ พวกนั้นใส่ได้ แต่น้องสาวพี่ ห้าม...” “มึงนิห้ามไรตน้องมันไม่เข้าเรื่อง วันนี้น้องพรีนแต่งตัวน่ารักมากเลยนะครับ พี่ชอบ” โอมที่เห็นพรีนตั้งแต่มาถึงสนามถึงกับอดชมน้องเพื่อนไม่ได้ “ขอบคุณค่ะ” ร่างบางเผยรอยยิ้มสวยหวานใส่โอม “ใช่ไหมคะ เห็นมั้ยพี่โอมยังชมพรีนเลย เฮียภูมินิหัวจะโบไปถึงไหนคะ” เธอว่าให้กับคนหัวโบราณ เรื่องอื่นไม่โบนะ มาโบเรื่องแต่งตัวฉันไปได้ม๊ายังไม่เห็นว่าไรเลย “เหอะยัยพรีนน้อยๆ หน่อย ดื้อแบบนี้ส่งไป ต่างประเทศเสียให้เข็ด” ภูมิขู่น้องสาว “โอ้ No... อย่านะ” ภูมิที่ว่ามาเช่นนั้นพรีนถึงกับยกมือห้ามทันที ไม่เอาฉันไม่อยากไปเรียนต่างประเทศ ไม่ไปเด็ดขาด “เราไม่พูดเรื่องแบบนี้คะ ” “งั้นก็อย่าดื้อ อย่าแอบเที่ยวให้มันมากนัก ฟังพี่บ้าง” “รับทราบค่ะพ่อ” เธอหันไปเอ่ยกับพี่ชาย “งั้นเริ่มเลย พี่อยากดื่มกาแฟวะ พรีนไปชงให้พี่หน่อย อยู่ตรงโซนฝั่งนั้นนะ ” พี่ภูมิไม่พูดเปล่า แต่ชี้มือบอกทางฉันไป “รอแป๊บนะพี่ชาย น้องคนนี้จะนำมาเสิร์ฟกาแฟสุดแสนอร่อยให้ถึงที่เลย” เอ่ยจบร่างบางก็เดินไปที่หมายทันที ไม่ถึงห้านาทีเมื่อได้กาแฟที่สุดแสนอร่อยแล้วนั้น ร่างบางก็เดินถือออกมา แต่ขณะที่เดินมานั้นกับมีใครบางคนที่เดินหันมาชนฉันเข้าอย่างจังๆ !! ซ่า !! แก้วกาแฟของฉันล่วงลงน้ำสีน้ำตาลกระจายเต็มพื้น !! ตุบ !! ที่หนักไปกว่านั้นทั้งมือฉันและมือของผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นโดนไปเต็มๆ แต่เขาน่าจะเจ็บกว่าฉันอยู่นะ ชิบหายแล้วไหม ในจังหวะที่สบตาเข้ากับผู้เคราะห์ร้ายคนนั้น ดวงตาเรียวเล็กถึงกับเบิกกว้างออกมาด้วยท่าทีตกใจ ฉันรู้จักเขา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more