คุณพ่อครับ 4
1426 Words
.ทั้งสองคนพากันเก็บของเด็กน้อยก็หยิบของเล็กๆ น้อยๆ ส่งให้พยามช่วยเหลือเเบล็คเต็มที่
"555อยากช่วยหรอออ"
"ป่ะไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันครับ"
เเบล็คพาเด็กน้อยเเละตัวเองไปที่ห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำเสร็จฟอกสบู่สระผมเเต่งตัวเสร็จก็พากันขี้รถมุ่งตรงกลับมาบ้าน
"น้องกรีนหิวก็กินข้าวกล่องได้นะ..ยังไท่เห็นกินข้าวที่เเบล็คทำให้เลย"
"กินๆ " เด็กน้อยยื่นตัวไปคว้าข้าวกล่องที่อยู่กระเป๋าหลังรถทันทีเมื่อได้ยินเสียงเเบล็คที่จะดูน้อยใจ
เด็กน้อยเเกะข้าวกล่องกินเเบล็คของเขานี่ทำอาหารอร่อยจิงๆ
"กินดีๆ นะครับระวังเลอะ"
"งับ"
หลังจากที่เด็กน้อยกินข้าวดื่มน้ำอะไรเรียบร้อยโดยความเงียบเเละรถที่วิ่งด้วยความเบาหวิว ทำให้เด็กน้อยๆ ค่อยๆ เคลิ้มหลับลงไปด้วยความเหนื่อย เเบล็คที่เห็นเด็กน้อยเรื่มเลื้อย ก็จอดรถข้างทางอุ้มเด็กน้อยไปไว้หลังรถเอาหมอนหนุนหุ้มผ้าให้เสร็จศัพท์ ให้ตายสิขนาดตอนหลับยังร่ารักเลย ขอหอมหน่อยเเละกัน
"จุ๊ปๆ " เเบล็คพรมจูบไปทั่วใบหน้าของเด็กน้อยจนพอใจก็กลับมาขับรถต่อมุ่งหน้ากลับบ้าน
.
.
.
พอมาถึงง้านเเบล็คขับรถจอดเข้าที่จอดรถเเล้วอุ้มเด็กน้อยเข้ามานอนที่โซฟาในบ้าน เเละกลับไปเอาของในรถมาเก็บ
"กรีนครับตื่นได้เเล้วนะ เย็นเเล้วเดียวอาทิตทับหัว"
"อื้อออเเบล็คกรีนง่วง"
"ตื่นก่อนครับกลางคืนค่อยนอนต่อ"
"งื้อออ" กรีนกอดเเบล็คเเล้วซบเข้าที่อกอุ่นๆ
"อาบน้ำอีกรอบไหม หรือไม่อาบเเล้ว"
"ไม่อ่าวว"
"ครับๆ ป่ะไปดูกาตูนบนห้องกัน"
เเบล็คอุ่มเด็กน้อยขึ้นมาเดินตามบันไดไปที่ห้องนอน เเละวางเด็กน้อยลงบนเตียงนุ่ม
"หิวหรือป่าวหรือยังอิ่มอยู่ครับ"
"กรีนอิ่มมากกงับ ไม่กินเเย้ว"
"55555โอเครๆ เดียวเเบล็คไปอาบน้ำก่อนน้า "
"..กรีนอาบด้วยจิ"
"เอ้ะไหนใครเมื่อกี้บอกไม่อาบน้าา"
"อาบบกรีนจะอาบกับเเบล็ค" เด็กน้อยยืนขึ้นกระโดดชูเเขนไปมาให้คนโตกว่าอุ้มพาไปอาบน้ำด้วย
"555มาๆ "
ทั้งสองคนอาบน้ำด้วยกันอย่างสนุกสนานภายในบ้านที่เงียบเหงามานานช่วงนี้มีเสียงเด็กน้อยคอยพูดคอยหัวเราะ เเบล็คยิ่งมีความสุข เเละเขารักเด็กคนนี้มากถึงจะพึ่งเจอไม่นานเเค่รู้สึกเหมื่อนผูกพันกันมาเป็นชาติๆ
"น้องกรีนเดียวพรุ้งนี้เเบล็คพาไปเที่ยวอีกรอบ"
"เย้ๆๆ ไปๆ "
"กรีนเคยไปสยามไหมครับ มีของมากมายเลย"
"กรีนเคยๆ ..เเต่กรีน..ไม่มีความสุข"
"เอ้าทำไมครับหื้มม"
"กรีนถูกทิ้ง" เด็กน้อยทำหน้าเศร้าเหมื่อนจะร้องไห้ เเบล็คก็ทำหน้าเหวอรีบปลอบใจเด็กน้อยทันที
"โอ๋ๆ อยู่กับเเบล็คไงไปเที่ยวกับเเบล็คต้องมีความสุขเเน่ๆ "
"จิงหยอ"
"จิงสิไอ้ตัวเล็ก" เเบล็คบีบจมูกเล็กเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
"คิกๆๆ เเบล็คเเกล้งกรีน"
"ก็กรีนน่ารักเเบล็คเลยเเกล้งไง นี่เเน่ๆ หมำๆ "
"เเบล็คจับเด็กน้อยนอนลงเเล้วก้มไปกินพุง ทำให้เด็กน้อยจักจี้ กรี้ดลั่นบ้านอย่างสนุกสนาน
"กรี้ดด..เเบล็คเเกล้งๆ ฮ่าๆ "
"เห้อเรานี่หนอทำให้พี่ตกหลุมรักไปถึงไหนนนนน~~"
"เเบล็ครักกรีนหยอ..กรีนรักเเบล็คด้วย"
"ค้าบๆ ..เดียวโตขึ้นกรีนก็ไปรักคนอื่นเเล้วสิ"
"ม่ายกรีนรักเเบล็คคนเดียวน้า" เด็กน้อยเข้ามากอดเเบล็คเเล้วลูบหัวเหมื่อนที่เเบล็คเคยโอ๋หรือปลอบเด็กน้อย เด็กนี่ฉลาดเเหะ 5ขวบเเต่รู้เรื่อง
"เดียวเเบล็คขอทำงานก่อนนะ กรีนนั่งดูกาตูนถ้าง่วงก็นอนเลยเเบล็คทำงานอยู่ข้างๆ "
เเบล็คหยิบโน้ตบุ๊คของตัวเองขึ้นมาวางบนตัก เขาต้องเลือกลูกค้าที่มาจ้างเข้าออกเเบบโลโห้เเบนสักหน่อย ที่ต้องเลือกเพราะว่า บางทีเจอลูกค้าที่เรื่องมากให้เงินก็น้อยให้งานเยอะคุยไม่รู้เรื่องเเล้วเขารำคาญเลยต้องขอเลือกคุยๆ หน่อย
เวลาผ่านไปสักพัก เขาก็ดิวงานได้หลายเเบนอยู่ซึ่งงานทั้งหมดต้องส่งอาทิตหน้า เเต่ยอดเงินที่เขาจะได้มันถือว่าคุ้มมากได้กำไรเเบบมหาศาลอิอิ
เเบล็คนั่งคิดเเบบคิดโฃโก้ให้ลูกค้า จนเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน เขาหันไปมองเด็กน้อยที่ยังนอนตาเเป๋วดูกาตูนอยู่
"น้องกรีนทำไมยังไม่นอนครับ นอนดึกไม่ดีน้า"
"กรีนนอนไม่หลับ" เด็กน้อยหันมาพูดด้วยหน้าตาใสสื่อ
"ทำไมครับหื้ม" เเบล็คปิดโน้ตบุ๊ดเเล้วนำไปไว้โต๊ะข้างเตียง
เขายืนมือไปลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
"เเบล็คไม่กอดกรีน"
"หือ...อย่างอกนะที่เราไม่ยอมนอนเพราะรอให้เเบล็คมานอนกอดอะ"
"ใช่"
"555ให้ตายสิ มาๆ " เเบล็คนอนลงพร้อมกับหุ่มผ้าผืนใหญ่คุมตัวเขาเเละเด็กน้อย พร้อมกับปิดโทรทัศน์ปิดไฟให้เหลือเเต่เเสงสว่างสะลัวๆ ของโคมไฟ จากนั้นก็ดึงตัวเด็กน้อยเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด พร้อมกับจุฟไปที่หัวเหม่งอีกหนึ่งที
"นอนได้เเล้วครับฝรรดีนะ"
"เเบล็คฝรรดีกรีนนอนเเย้ว"
"ค้าบบ"
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็หลับไหลเข้าสู่ห้วงนิทรากันตามลำดับ
.
เข้า
"งื้ออเเบล็ค" เด็กน้อยลืมตาตื่นขึ้นในช่วงเช้า มือเล็กๆ ทั้งสองข้างพยามปัดป่ายไปทั่วเตียงเพื่อหาสิ่งที่เขาเรียกหา
"เเบล็คอยู่หนาย"
เด็กน้อยลุกจึ้นขยี้ตาหนึ่งทีมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาเเบล็ค
เด็กน้อยเดินออกมาจากเตียงเปิดประตูห้องเดินลงบันไดมาชั้นล่างมองทั่วบ้านเพื่อหาเเบล็คของเขา
"เเบล็ค" เเต่กลับหาไม่เจอไม่มีวี่เเววของคนที่ตามหา
เด็กน้อยเริ่มใจเสียเบะปากออกมาพร้อมปล่อยโหเต็มที่
"เเบล็ค..อึก..อึกเเง้งงงง" ไม่ทันไรเด็กน้อยก็ทรุดตัวลงกับพื้นเเละนั่งร้องไห้จนน่าสงสาร
"เเง้งงง"
ส่วนอีกคนนึงที่กำฃังขับรถกลับบ้านเพราะเขาออกมาซื้อของไปทำกลับข้าวให้กรีนเเละซื้อขนมไปให้นิดๆ หน่อยๆ
พอมาถึงบ้าน เสียงเด็กร้องไห้เสียงดังอย่างน่าสงสารก็ดังออกมา เเบล็คที่พึ่งขับรถเข้ามารีบจอดรถ มอเตอร์ไซค์ของตัวเองเเละวิ่งเข้ามาในบ้านทันที
"กรีน!! "
ปัง เสียงประตูเปิดออกเสียงดัง
ทำให้เด็กน้อยหันมาเเละเจอกับเเบล็คของเขา
"เเบล็ค..งึก..อึกกก! "
"เป็นอะไรครับๆ โอ๋ๆ " เเบล็ครีบพุ่งตัวเข้าไปกอดปลอบเด็กน้อยทันที ให้ตามสิไม่คิดว่าจะตื่นมาตอนนี้ที่ร้องไห้เพราะไม่เจอเขาเเน่ๆ
"โอ๋เเบล็คอยู่นี้ๆ เเบล็คไปซื้อขนมมาให้กรีนคร้าบบ"
"อึกอึก.." เด็กน้อยเริ่มเงียบลงเเต่ก็ยังสอึกนิดๆ หน่อยๆ
"เงียบเนอะๆ ...ป่ะกรียไปเเปรงฟันนะครับคนเก่งเเล้วลงมาหาเเบล็คนะมากินข้าวกินขนมกัน"
จุฟ เเบล็คหอมเเก้มเด็กน้อยเป็นรางวัลอีกหนึ่งทีเพื่อปลอบใจ
"งับ" เด็กน้อยเมื่อพอใจกับการปลอบของเเบล็คก็เงียบลงเเล้วเดินขึ้นห้องไปเเปรงฟันล้างหน้าลงมากินข้าว
"กินขนมเลยไหมครับ หรือกินข้างอิ่มเเล้วไม่กินหนม"
"กินนนกรีนนจากินหนมๆ "
"นี่เเบล็คซื้อเค้กมาเเหละเค้กฝอยทอง เคยกินอะป่าว"
"ไม่เคยงะ"
"อร่อยมากเชื่อเเบล็คเดียวเเบล็คตักเเบ่งให้"
เเบบ็คตักเค้กใส่จานเล็กของกรีนไปหนึ่งชิ้นไม่ใหญ่มาก เด็กน้อยมองขนมที่ตัวเองไม่เคยกินอย่างพิจรณา
"กินสิอร่อยน้าาาาา"
เด็กน้อยจับซ้อมเล็กๆ เเล้วจิ้มไปที่เค้กเเละยกขึ้นมาทั้งอันพร้อมกับกิน จนครีมบนหน้าเค้กเลอะไปทั่วใบหน้า
"555กินดีๆ สี้เลอะหมดเเล้ว" เเบล็คเช็ดครีมอีกจากใบหน้าเด็กน้อยเเละตักเเบ่งชิ้นเค้กให้เล็กลงอีกให้เด็กน้อยจิ้มกินง่ายๆ
"เดียววันนี้เราไปซื้อของใช้จำเป็นที่สยามกัน"
เเบล็คเท้าคางมองเด็กน้อยกินเค้กอย่างมีความสุข เห้อเขารู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจเหลือเกินคิดไม่ผิดที่รับเด็กคนนี้มาดูเเล งุ้ยน่ารักอะ
- Writer
