Kafamı kaldırıp karşıma baktım tam karşımdan atın üstünde Fatih Sultan Mehmet elinde okuyla bana bakıyordu. Görmüştü işte bizi. Yakalandıķ. Oku yanında ki askere verdi. Atında indi. Bize doğru yaklaşıyordu. Ayşe'ye baktım yerdeydi.
"Efsun saraydan biri eğil. "
Ben zaten kim olduğunu biliyordum ki. Eğildim hemen. Bazen unutuyordum. Bizde böyle eğilmek yoktu ki. Saçlarım açıktı yüzüme dökülüyordu.
Tam önüme gelip durdu. Ayaklarını görüyordum. Hafifçe kaldırdım başımı. O da iyice yaklaştı.
"İşte şimdi kokun farklı değil. "
Elleriyle saçlarıma dokunuyordu. Yavaş ve nazikçe dokunuyordu.
"Ama sen hâlâ farklısın saçların, yüzün, gözlerin hâlâ tuhafsın. Buradan biri değilsin. Nerde geldin. Kimsin sen? "
Nefesi boynuma çarpıyordu. Söylediklerini sessizce kulağıma söylüyordu. O konuştukça
