Bugün sabah Dayım eve yiyecek bir şeyler almak için şehre inmişti. Ben evde kalmak istemiştim. Birkaç gündür ayaklarım öyle ağrıyordu ki. O kadar yolu yürüyemezdim. Nasılsa İstanbul'un merkezini bulmuştuk artık istediğimiz yere gidebilecektik. Ben dışarı çıkıp ağacın altına oturdum. Burada oturmak bana ayrı bir huzur veriyordu. Temiz havayı içime çekiyordum.
Bir süre sonra at sesi gelmeye başlayınca ayağa kalktım. Arkamı döndüğümde Fatih Sultan Mehmet atından inmiş bana doğru yaklaşıyordu. Fatih bana umuttu, hayattı sanki.
Başımı eğdim. Elini havaya kaldırdı. Bu basını kaldırabilirsin demekti sanırım.
"Bıraktığım yerden gidememişsin. "
Ben senin bıraktığı yerden hiç gidemedim ki. Fatih bana güzel sözler kelimeler söyletiyordu.
"Bana huzur veren yerler muhteşemdir burada öyle bana
