İbrahim beni eve getirmişti. Fatih ben bir şey deneyince odadan çıkmıştı. 2 gün sure vermişti ama benim kararım kesindi. Ben bu zamana ait değildim ve bu zaman da kalamazdım. Ona cevabım olumsuz olacaktı ne kadar yüreğim acısa da hayır diyecektim. Şu an bile kalbim ateşte cayır cayır yanıyordu sanki. Ama kararım kesindi. Öyle olmalıydı. Hiç bilmediğim bir zamanda ilerisinde ne olacağını bilmeden bu zamanda yaşayamazdım.
Eve geldiğimde Dayım bir şeyler söylüyordu ama ben ne diyordu duymuyordum bile. Sonra beni sarsmaya başladı. Işte o an kendime geldim.
"Efsun ne oldu sana böyle ? "
"Ben.... dayı....
Konuşamıyordum bile. Boğazımda bir düğüm vardı. Ağzımı her açtığımda gözünden yaslar süzülüyordu. Ben ne ara Fatihe bu kadar bağlanmıştım. Buraya gelme amacım vardı benim. Ama aklıma bura
