EP : 7
867 Words
“เงียบ”
“ไม่เงียบอ่ะ คุณเกรย์พูดง่ายทุกอย่างเพราะคุณเกรย์มีครบทุกอย่างไง คุณเกรย์ไม่ต้องกลัวใครแต่มีนไม่มีใครมีนก็ต้องกลัวต้องเอาตัวรอดไหมล่ะ”
“ไม่มีใครห่าอะไรวะ! ก็มีฉันคอยปกป้องคนโง่ ๆ อย่างเธออยู่นี่ไง!”
“...” เขาบอกว่าเขา...คอยปกป้องฉันเหรอคะ -///-
“แม่ง...โง่ฉิบหาย! โคตรเป็นภาระ!”
“...” จบ ความรู้สึกใจฟูเมื่อกี้หายวับไปกับตา เหลือแค่ความรู้สึกในใจที่อยากตะโกนออกไปว่าไม่ได้โง่แต่กูแค่ไร้ญาติขาดมิตร!
...เป็นภาระ
คำนี้ได้ยินหลายครั้งอยู่ หลายครั้งจนจำไม่หมดนับไม่ถ้วน แต่คนพูดจะรู้ไหมว่าตัวภาระคนนี้มันก็จุกเหมือนกันที่เป็นภาระของคนอื่น เลือกเกิดได้ก็อยากเกิดมามีครบทุกอย่างเหมือนเขานั่นแหละ เอาจริง ๆ ไม่ต้องมีครบเหมือนเขาก็ได้ ไม่ต้องรวยล้นฟ้าใช้เงินเดือนละเก้าสิบเก้าล้านก็อยู่ได้จนอายุร้อยสิบปีเหมือนเขาหรอก...แค่มีครอบครัวเหมือนที่เขามีก็ดีใจแล้ว
“ลง”
“รู้ค่ะ!” ฉันกระแทกเสียงใส่แล้วก็ลงจากรถ แค่ลงยังไม่เห็นก็สัมผัสได้ถึงพลังด้านลบแล้ว นี่ก็อีกคน ไม่รู้จะเกลียดอะไรฉันขนาดนั้นก็แค่เด็กที่คุณลุงอุปถัมภ์ไม่ได้มีสิทธิ์ในสมบัติของบ้านนี้เลยสักนิด
“อ้าวหนูมีน ลืมของเหรอลูก”
“เปล่าค่ะคุณลุงพอดี... / พอดีเพื่อนมีนายกเลิกนัดทำงานกะทันหันครับพ่อ ผมขี้เกียจขับรถเลยชวนกลับบ้าน”
“ดีเลยลูก อยู่บ้านกันอีกวันพรุ่งนี้เย็น ๆ ค่อยกลับ” คุณลุงยิ้มมีความสุขระหว่างนี้คุณฤดีก็เดินมาพร้อมรอยยิ้มหวานที่ฉันรู้สึกว่าโคตรปลอม
“ไม่หรอกครับคงกลับเช้าวันจันทร์เลย ห้ามงอแงกลับก่อนล่ะ” เขาบอกคุณลุงแล้วก็หันมาบอกฉัน แล้วมีนาคนนี้เลือกอะไรได้บ้างล่ะ
“ค่ะ” ตอบรับเสร็จพลังงานด้านลบก็แผ่ซ่านมาปะทะผิวกายกันเลยทีเดียว ช่างเถอะหัดไม่สนใจแล้วก็มองผ่านบ้างนะมีนาไม่งั้นก็เครียดกับสายตาที่จับจ้องเพราะอยากไล่ไปให้พ้นตาของคุณฤดีตลอดเวลา
...ที่ทนได้ขนาดนี้เพราะคุณลุงกับน้องกรีนหรอกนะ ไม่กล้าเถียงเพราะเป็นภรรยาของคุณลุง ไม่อยากเกลียดเพราะเป็นคุณแม่ของน้องกรีนที่ดีและน่ารักกับฉันมาตลอด
“ดีเลยลูก ความสุขของคนแก่ก็คือเวลาที่ลูกหลานกลับบ้านมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันนี่แหละ”
“จริงค่ะ ยิ่งถ้าลูก... / ไปกันเถอะคุณ” ฉันรู้ว่าคุณฤดีกำลังจะพูดถึงน้องกรีนแต่คุณลุงก็พูดแทรก ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแต่ฉันสังเกตมาหลายครั้งแล้วว่าเวลาคุณฤดีจะพูดถึงน้องกรีนทีไรคุณลุงก็จะตัดบทตลอด แต่คงไม่มีอะไรหรอกฉันก็แค่คิดไปเองนั่นล่ะ
-วันต่อมา-
ตื๊ด ตื๊ด~
...พี่ปิ๋ม
ติ๊ด!
“ค่ะพี่ปิ๋ม”
(มีงานวันเสาร์หน้า รับใช่ไหมจ้ะ) วันเสาร์หน้าเหรอ? อยากรับนะแต่ติดที่ว่านายนั่นเพิ่งสั่งให้ฉันกลับบ้านทุกอาทิตย์ แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้งเขาอาจจะสั่งไปตามอารมณ์แค่นั้นไม่มีอะไรมากมายหรอกบางทีวันนี้อาจจะลืมคำพูดเมื่อวานไปแล้วก็ได้
“รับค่ะ”
(โอเคจ้าคนสวย ถ้างั้นเดี๋ยวพี่ส่งรายละเอียดไปให้นะ)
“ค่ะ”
(คนนี้ทิปหนักนะ ไอ้เหมี่ยวได้ไปหลักหมื่น)
“โห~ ต้องทำยังไงคะถึงจะได้ขนาดนั้น”
(มันไม่บอกนี่สิ มันบอกแค่ไปถึงหน้างานเดี๋ยวก็รู้เองแหละ)
“อ่อ โอเคค่ะพี่ปิ๋ม ขอบคุณนะคะ”
(จ้า เสียดายแต่อาทิตย์นี้แหละมีงานสองวันเลย)
“เหมือนกันค่ะแต่ไม่เป็นไรไม่ว่างนี่คะ”
(จ้า ถ้างั้นพี่วางก่อนเดี๋ยวต้องคุยกับลูกค้าต่อ)
“ค่ะพี่เหมี่ยว ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ป้อนงานให้”
(ไม่ต้องขอบคุณเลย หนูได้งานพี่ก็ได้เงิน แฟร์ ๆ จ้ะอย่าคิดเป็นบุญคุณล่ะ)
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
(จ้าคนสวยของพี่)
ติ๊ด!
ฉันวางสายด้วยความรู้สึกที่ดีแบบไม่สุด ทุกครั้งที่รู้ว่าได้งานจะรู้สึกดีใจที่จะได้เงินแต่มันก็จะครึ่ง ๆ กลาง ๆ เพราะมีความกังวลตลอด ต่อให้ฉันจะรับงานมาเยอะแล้วก็ตามแต่ทุกครั้งฉันไม่เคยสบายใจเลยจนกว่างานในแต่ละจ๊อบจะจบลงโดยที่ฉันยังสบายและสมบูรณ์ทุกอย่างดี
ฟังแบบนี้คงอยากรู้แล้วใช่ไหมคะว่าฉันทำงานอะไร งานของฉันก็ไม่มีอะไรมากหรอกเป็นงานที่ฉันทำในวันหยุด หารายได้เสริมที่จะเรียกเสริมก็ไม่ได้เพราะมันได้เงินเยอะกว่าเงินที่เลขาคุณฤดีโอนให้ในแต่ละเดือนหลายเท่าตัว เป็นงานง่าย ๆ แต่ก็เสี่ยงมากพอตัว งาน...รับจ้างเป็นแฟนเที่ยว
- Writer
