“พ่อ”
“อื้ม มีอะไรลูก”
“...ผมจะหมั้นกับเด็กของพ่อ”
“อะไรนะ?”
“ผมบอกไปแล้วครับ”
“แน่ใจ?” พ่อดูไม่มั่นใจเท่าไหร่กับคำพูดของผม แต่เรื่องแบบนี้ใครจะพูดเล่นกัน
“ผมไม่หาเหาใส่หัวด้วยการพูดเล่น” เพราะผมรู้ดีว่าถ้าผมพูดในสิ่งที่พ่อต้องการให้ทำออกไปต่อให้พูดเล่น พูดประชด หรือพูดเพราะอารมณ์โกรธพ่อจะตีเป็นสิ่งที่ต้องทำจริง ๆ ทุกครั้ง
“บอกหนูมีนรึยัง”
“มันเป็นหน้าที่ผมเหรอครับ?” พ่ออยากให้ผมหมั้นกับเด็กของท่าน พ่อก็ต้องเป็นคนไปบอกยัยนั่นเอง
“ฮึ ๆ ๆ มันก็ไม่ใช่หน้าที่ของพ่อเหมือนกันนะไอ้ลูกรัก”
“ไม่ใช่หน้าที่พ่อ? จะไม่ใช่ได้ยังไงก็พ่อเป็นคนบอกผมเองว่าให้ผมหมั้นกับเด็กพ่อ”
“ฮึ ๆ ๆ พ่อไม่ได้บังคับแกนี่ตาเกรย์ พ่อแค่บอกให้แกหมั้นถูกไหม”
“หมายความว่าไงครับ พ่อต้องการอะไรกันแน่” น้ำเสียงพ่อเริ่มมีเลศนัยยังไงก็ไม่รู้ว่ะ
“ก็หมายความว่าพ่อจะไม่บอกหนูมีนให้แกไง ใครจะหมั้นก็ไปขอเขาหมั้นเองสิวะ”
“
