ปึก!
“เอาไป” เขาเอาเงินปึกนั้นโยนลงที่โต๊ะกลางของโซฟาเบา ๆ แล้วบอกฉัน
“คะ? เอามาให้ทำไมคะ”
“ค่าจ้าง”
“ค่าจ้างอะไรของคุณเกรย์”
“ค่าจ้างเป็นแฟน ช่วยนั่งเป็นแฟนหน่อย...วันนี้เหนื่อยว่ะมีน”
“...” เขาเป็นอะไร...
เกิดอะไรขึ้นกับเขาเหรอคะทำไมเขาถึงได้พูดจาแบบนี้ ทำไมถึงดูเหนื่อยล้าแล้วก็...อ่อนแอ ที่สำคัญทำไมถึงเรียกฉันด้วยชื่อที่เขาไม่เรียกมานานแล้ว
“มองทำไม ลูกค้าจ่ายเงินแล้วจะไม่รับงานรึไง” หน้าตาดูกวนประสาทดีนะคะแต่ขอโทษทีมันกลบความรู้สึกแย่ที่เขาเพิ่งเผลอแสดงออกมาให้เห็นเมื่อกี้ไม่มิดเลย
“มีนยังไม่ได้รับเงินเลย”
“ตั้งสามหมื่น รับงานหกงานเลยนะกว่าจะได้เท่านี้ มารับไปเร็ว ๆ อย่าเล่นตัว”
“เหอะ! งานมีนมีทิปค่ะคุณเกรย์ ไม่ใช่ว่ามีนได้แค่นั้นซะหน่อย” เผลอ ๆ ทิปเยอะกว่าค่าตัวอีกจะบอกให้ไม่อยากจะคุยเดี๋ยวจะแขวะว่าไปเอนเตอร์เทนลูกค้าอีก
“เท่าไหร่ล่ะ”
“ก็แล้วแต่ความพอใจของลูกค้านะคะ ถ้าเข
