“...ฮึก!”
“อย่าร้อง”
“ก็คุณเกรย์พูดให้มีนร้อง ฮึก! อย่าดุได้ไหม มึนก็ไม่ได้อยากร้องไห้ให้คุณเกรย์ดุหรอก แต่มีนห้ามอารมณ์ของตัวเองไม่ได้เข้าใจคนอื่นบ้างสิ ฮื่อ ๆ ๆ”
“ฮึ ๆ ๆ โอเค อยากร้องก็ร้อง ไม่ต้องกลัว ไม่ดุหรอก เธอไม่ได้ร้องไห้ให้คนที่เขาไม่ได้สนใจเธอสักหน่อยจริงไหม...ยัยหนูมีน”
“...” ฉันชะงักไปอีกครั้งแล้วเอาแต่มองคนที่เลิกโยกหัวแต่เปลี่ยนเป็นลูบผมฉันช้า ๆ แทน ที่มากกว่านั้นคือเขากำลังระบายรอยยิ้มอ่อน ๆ บนใบหน้าส่งมาให้ฉันด้วย
“เป็นอะไร ซึ้งเหรอ?” คำพูดดูกวนประสาทแต่น้ำเสียงดันไม่ใกล้เคียงคำว่ากวนประสาทเลยสักนิด
“...ลูกค้าเรียกมาเพราะเหนื่อยใจอยากหาเพื่อนแก้เหงาดันต้องมาปลอบมีนซะงั้น สงสัยอดได้ทิปแล้วมั้งคะ” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี มันเขินอย่างที่ไม่เคยเขินมาก่อนเลยต้องพยายามเปลี่ยนเรื่องให้ได้ถึงแม้จะยังร้องไห้อยู่ก็ตาม
“ฮึ ๆ ๆ ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวให้”
“ฮึก! ไม่เป็นไรค่ะ มีนไม่
