“มีน~”
“...คะ”
“เธอรู้ใช่ไหม~”
“รู้อะไรคะ”
“รู้ว่าเป็นการจ้างงาน จบงานแล้วก็คือจบ...อย่าจำเรื่องไม่เป็นเรื่องเด็ดขาด”
“...”
“เข้าใจที่พูดใช่ไหม”
“...ค่ะ” เห็นไหมมีนา บอกแล้วว่าให้จำเหตุการณ์นี้ไว้แต่อย่ามีความหวัง ดีนะที่รู้ตัวก่อนเลยไม่เจ็บ...เท่าไหร่
“ถ้างั้นวันนี้ก็จบงานแล้ว”
“อะไรนะคะ จบงานแล้ว?” ฉันจะปวดใจหรือปวดหัวก่อนดี ยังไม่ได้ทำอะไรเลยคุยกันอยู่ดี ๆ ก็บอกว่าจบงานง่าย ๆ งง ๆ เฮ้อ~
“อืม ความจริงก็จบงานนานแล้ว ลืมบอก”
“ฮะ?” เออให้มันได้อย่างนี้สิ อะไรของเขาก็ไม่รู้ แล้วเนี่ยพอทำหน้างงเปล่งเสียงไม่เข้าใจออกไปแอะเดียวก็มองมาด้วยสายตาเอือมระอาความโง่ของคนอื่นพอประมาณอีกแล้ว
“บอกว่าจบงานแล้วไง ทำไมเข้าใจยากจังเลยวะยัยคนสวน”
จุ๊บ!
“...” ฉัน...ทำอะไรได้บ้าง?
เขาช่างไม่สนใจอะไรเลย ไม่สนสี่สนแปด สนแค่สนองความต้องการของตัวเอง กล้าได้ยังไงถึงมาจุ๊บหน้าผากฉันทั้งที่มันเป็นแค่กา
