ติ๊ด!
“ฮัล...”
(อย่าหนี)
“ไม่ได้หนีค่ะ”
(ไม่ได้หนีก็มาคุยกันให้รู้เรื่องที่คอนโดเดี๋ยวนี้...อย่าทำให้พี่โมโหนะมีน)
“...”
(รู้นะที่บอกว่าจะไปหาที่หอไม่ได้ขู่)
“...รออยู่นั่นแหละ”
(ฮึ ๆ ๆ ครับ)
ติ๊ด!
“...ไอ้บ้า!”
พี่เหรอ? เหอะ! เกิดก่อนแค่เก้าเดือนไม่เห็นจะเป็นพี่ตรงไหนเลย! ไม่ต้องเอาคำแทนตัวที่เคยใช้ตอนเด็ก ๆ มาใช้กับฉันตอนนี้หรอกไอ้คุณเกรย์!
ฉันไม่เห็นจะใจอ่อน ไม่เห็นจะหวั่นไหวไม่ว่าจะเป็นคำว่าพี่หรือคำที่ไม่เคยได้ยินเลยอย่างคำว่าครับ ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด!
ไม่เลย...จริง ๆ นะ -///-
สุดท้ายฉันก็ไม่ได้กลับหอ ไม่แม้แต่จะได้เดินเข้าซอยด้วยซ้ำแต่ต้องหันหลังกลับไปนั่งรอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์เพื่อนั่งรถเมล์สายอะไรก็ได้ที่สามารถไปลงตรงป้ายรถเมล์ที่อยู่ใกล้คอนโดของเขาที่สุด!
-เวลาต่อมา-
“...” ฉันมาหยุดอยู่หน้าห้องเขาแล้ว ยืนอยู่ประมาณเกือบสิบนาทีได้แล้วมั้ง ยืนเอาตาจ้องตัวเลข 0-9 นิ้ว
