“เฮ้อ! ถึงสักที” ฉันทิ้งตัวนอนบนเตียงทันทีที่ถึงห้อง เหนื่อยมากกับการเดินทาง เหนื่อยกับความคิดของตัวเองด้วย
...วันนี้แกคิดไม่ดีเลยรู้ตัวใช่ไหมมีนา
แกไม่ควรรู้สึกเสียใจ ไม่ควรแอบหึงหวงเขาแค่เพราะเขาอยู่กับเพื่อนรักของแกที่เป็นคนรักของเขาสิ
ไม่ละอายใจตัวเองเลยเหรอที่หัวใจกับสมองมีความรู้สึกความคิดแบบนั้น
ตื๊ด ตื๊ด~
...น้องกรีน
โทรศัพท์ที่โทรเข้าดึงฉันออกมาจากความรู้สึกแย่ที่มีให้ตัวเองแล้วก็มาเจอกับความงงแทนเพราะนาน ๆ น้องกรีนจะโทรหาสักครั้ง
ติ๊ด!
“ฮัลโหล”
(พี่มีนทำอะไรอยู่)
“พี่นอนพักจ้ะ เพิ่งกลับจากไปค่ายมา” น้องกรีนเป็นอะไรทำไมเสียงฟังดูอารมณ์ไม่ดีเลย
(อ้อ นั่งรถเหนื่อยแย่เลยนะคะ)
“จ้ะ”
(แล้วพี่เกรย์ล่ะ)
“ทำไมเหรอจ้ะ”
(พี่เกรย์เป็นไงบ้าง)
“ก็ปกตินะจ้ะ”
(ไม่ได้อารมณ์เสียอะไรนะพี่มีน) น้องกรีนกำลังถามถึงอะไร?
“ไม่นี่จ้ะ”
(เขาไม่ได้ทะเลาะกับใครใช่ไหมพี่มีน)
“ก็ไม่นะจ้ะ
