“คุณ!”
ตกใจไม่น้อยเมื่อสายตาประจักษ์กับใบหน้าคมคายที่แฝงไปด้วยแววตาดุดัน ตั้งท่าจะปิดประตูหนีแต่แรงอันน้อยนิดก็ไม่อาจต้านทานแรงช้างจากชายหนุ่มได้ เซนใช้มือออกแรงดันเพียงนิดเดียวร่างเล็กบอบบางก็ล้มลงไปกองกับพื้น ประจวบเหมาะให้เขาสามารถพาตัวเองเข้ามายืนเป็นส่วนหนึ่งของภายในห้องสีชมพูหวานแหวว เซนรู้สึกเลี่ยนทุกครั้งที่เห็นห้องของน้องสาวนอกไส้ มันหวานเลี่ยนเสียจนให้มองว่าไร้สาระ
“ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้!”
“ที่นี่มันบ้านฉัน ห้องๆ ห้องนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของบ้านฉัน” คนถูกไล่ตอบกลับหน้าตาเฉย
“ที่นี่เป็นบ้านของคุณแม่ไม่ใช่ของคุณ”
“แต่ฉันเป็นลูกของแม่”
“ฉันเองก็เป็นลูกของคุณแม่เช่นกัน”
“เธอไม่ใช่”
“ฉันเป็นลูกของคุณแม่ที่ถูกต้องตามกฎหมาย”
“นาเดีย!”
“หรือคุณจะเถียงว่ามันไม่ใช่” นาเดียเชิดหน้ายิ้มท้าทาย
ไม่ชอบ ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย! เซนไม่ชอบให้ผู้หญิงตรงหน้าแข็งข้อกับเขาแบบนี้
“โ
