แสงแดดยามเช้าสาดส่องกระทบกับดวงตากลมโต เปลือกตาคู่สวยค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างช้าๆ กวาดมองไปยังรอบๆ ห้องด้วยอาการมึนงงเพียงเล็กน้อย ร่างบางขยับกายอย่างยากลำบาก เนื่องจากใจกลางแห่งความเป็นหญิงนั้นปวดระบมไปหมด ความรู้สึกต่างๆ ยิ่งตอกย้ำว่าเมื่อคืนชายหนุ่มไม่ได้ออมแรงเลยแม้แต่น้อย
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้าหวานลืมตามองเขา คนถูกถามไม่ตอบนอกจากขยับร่างออกห่างจากอ้อมแขนแกร่ง
“เป็นอะไร” เซนจุมพิตเบาๆ ที่แก้มนวลใส ตามไปกอดร่างของภรรยาสาว ยิ่งเขาทำท่าทีอ่อนโยน นาเดียก็ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ทุกฉาก ทุกถ้อยคำ ช่างน่าอายเหลือเกินที่เธอเรียกร้องความปราถนาอันแรงกล้าจากร่างหนา
แถมยังไปเรียกเขาว่า ‘พี่เซน’ อีกต่างหาก
“ปล่อย” คนตัวเล็กกล่าวเสียงห้วน เซน แกริคขมวดคิ้วหนาจ้องหน้าเธอ อารมณ์ดีๆ พาลจะเสียลงง่ายๆ เพียงแค่เห็นท่าทางและน้ำเสียงอันแข็งกระด้างจากเธอ
“ทำไมพูดแบบนี
