บทที่ 1.2 - ความสุขแรกในชีวิต (ไม่ใช่น้องสาวแต่เป็น...) (จบตอน)

1525 Words

นาเดียเดินลากกระเป๋าใบโตเข้ามาภายในตัวบ้านหลังใหญ่ เฟอร์นิเจอร์มากมายถูกประดับเรียงรายสวยงามราวกับรอต้อนรับเธอมาเป็นเวลานาน หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า ไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกจิตใจมันห่อเหี่ยวแบบบอกไม่ถูก นาเดียยกกระเป๋าขึ้นมาบนห้องนอน ห้องสี่เหลี่ยมกว้างขวางถูกตกแต่งไปด้วยวอลเปอเปอร์สีชมพูสวยหวาน มาดามเธียน่ารู้ใจเธอเสมอ รู้ว่าเธอชอบอะไร ไม่ชอบอะไร อย่างบ้านพักหลังนี้ก็เช่นกัน ทุกสิ่งอย่างถูกออกแบบมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ “เก็บเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน” เสียงหวานพูดกับตัวเองก่อนจะเริ่มจัดการรื้อเสื้อผ้าออกมาใส่ตู้เสื้อผ้า ร่างบางจัดนั่นจัดนี่ไปเรื่อย แล้วสายตากลมโตก็ไปสะดุดเข้ากับสิ่งๆ หนึ่ง มือบางเอื้อมไปหยิบกรอบรูปสีทองขึ้นมาดูด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาตามแบบฉบับของเด็กวัยรุ่นฝรั่งกำลังกอดคอสาวน้อยตัวเล็กเท่าแผงอกอย่างร่าเริง ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียวขจี เด็กผู้หญิงคนนั้นคือเธอเอง และเด็กผู้ชายก็คือพี่ชายบุญธรรมของเธอ “หากย้อนเวลากลับไปได้” นาเดียพึมพำเสียงแผ่ว หญิงสาวหวนนึกไปถึงเรื่องราวสมัยที่ยังเป็นเด็ก เวลานั้นเธอมีความสุขมากเหลือเกิน มีแม่ มีพี่ชายที่คอยเอาใจและให้ความรัก นับเป็นความสุขแรกในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้ แต่แล้วทุกอย่างก็พลันทลายลง เมื่อพี่ชายของเธอเริ่มเปลี่ยนไป เขามีท่าทีไม่ค่อยชอบขี้หน้าเธอขึ้นมาเสียดื้อๆ จากที่เคยเล่น เคยพูดคุย กลับกลายเป็นไม่มองหน้า ไม่สบตา แต่นั่นก็ไม่เลวร้ายเท่ากับสิ่งที่เขาทำกับเธอในคืนนั้น ต่อให้เธอพยายามลืมมันมากแค่ไหน เธอก็ลืมมันไม่ลง “เธอมาทำอะไรที่นี่!” เสียงทรงอำนาจของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง เป็นเหตุให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้งจนตัวโยน ร่างบางหันไปมองเจ้าของเสียง ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงระเบียง “ฉันถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี่” เสียงเข้มถามย้ำ ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าหวานไม่วางตา เธอดูโตขึ้นมาก และ สวยขึ้นมากเช่นกัน “นะ หนู” เสียงหวานสั่นคลอน “ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบให้เธอเรียกแทนตัวเองแบบนี้” ชายหนุ่มไม่วายดุอีกตามเคย นาเดียรู้สึกอยากจะหายออกไปจากตรงนี้เหลือเกิน ทำไมต้องมาเจอเขาด้วยนะ ทั้งที่อุตสาห์หนีมาพักที่นี่ก่อนแล้วเชียว สวรรค์จะแกล้งเธอไปถึงไหนกัน “คุณแม่ให้เธอมาอยู่ที่นี่เหรอ” เซนถามเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกระเป๋าใบโตของเธอ “คุณแม่ไม่ได้บอกเธอเหรอว่าที่นี่มันกลายเป็นของฉันไปแล้ว” “ไม่ได้บอกค่ะ” นาเดียก้มหน้าตอบ “เหอะ!” ชายหนุ่มหงุดหงิด “แต่ถ้าพี่เซน” หญิงสาวหลุดปากด้วยความเคยชิน แต่พอเจอกับสายตามหาโหดเข้า เธอจึงต้องรีบเปลี่ยนสรรพนามทันที “แต่ถ้าคุณอยู่ที่นี่ ฉันไปอยู่ที่อื่นก็ได้ค่ะ” “ทำไม เธอรังเกียจที่จะอยู่กับฉันหรือไง” คำพูดไม่พอใจ คนถูกถามทำตัวไม่ถูก ก็เป็นเขาเองไม่ใช่หรือที่ทำเหมือนไม่ชอบที่เธอจะมาอยู่ที่นี่ “ไม่ใช่ค่ะ ฉะ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณลำบากใจ” “ฉันไม่พอใจตั้งแต่รู้ว่าคุณแม่ให้เธอมาที่นี่แล้ว” น่าหงุดหงิดชะมัด! แม่นะแม่ รู้ก็รู้ว่าเขาไม่ชอบยัยน้องสาวนอกไส้คนนี้ ยังจะพาหล่อนให้มาเป็นเสี้ยนหนามในชีวิตเขาอีก “งั้นฉันไปอยู่ที่อื่นนะคะ” นาเดียพยายามหาทางออก “ถ้าเธอไปอยู่ที่อื่นคุณแม่ก็ต้องมาเล่นงานฉันสิ” เซนว่า ก่อนจะหรี่ตามองหญิงสาว “หรือว่าลึกๆ แล้วเธอก็อยากให้ฉันถูกท่านต่อว่าใช่ไหม” “ไม่ใช่นะคะ” “อย่ามาโกหก เธอน่ะเกลียดฉัน ชอบทำให้ฉันโดนคุณแม่ดุอยู่ตลอดเวลา” ชายหนุ่มเดินหน้าหาเรื่องต่อเนื่อง ไม่รู้เป็นอะไร แต่พอเห็นหน้าเธอก็พลอยอารมณ์เสียทุกครั้ง เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่า… เมื่อไหร่ก็ตามที่ได้เห็นใบหน้าหวานเรียว พร้อมกับดวงตากลมโต มันก็ทำให้เขารู้สึกหมันไส้จนอยากฆ่าให้ตายคามือ ดูโรคจิตใช่ไหม “คุณคิดไปเองทั้งนั้น ฉันไม่เคยทำแบบนั้น” “เธอทำ!” เสียงเข้มตวาดลั่น ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้หญิงสาว มือหนากระชากเอากรอบรูปที่เธอถืออยู่ในมือขึ้นมาชูตรงหน้าเธอ “หึ คงกำลังฝันอยู่กับความหลังอยู่สินะ คิดเหรอว่าฉันจะกลับไปเป็นพี่ชายที่แสนดีให้กับเธออีก!” นาเดียไม่เข้าใจเลยว่าเขาทำแบบนี้ทำไม… “ขอรูปฉันคืนด้วยค่ะ” เมื่อไม่อยากเถียง หญิงสาวจึงใช้น้ำเย็นเข้าลูบ แต่หารู้ไม่ ว่าน้ำเย็นที่ตนใช้เปรียบเสมือนเป็นน้ำมันชั้นดีที่ไปราดรดกองเพลิงให้ลุกพรือขึ้นมา “ไม่ให้” คนตัวโตกว่าตอบยียวน “ในเมื่อมันเป็นความหลังแล้วคุณจะสนใจมันทำไมคะ ปล่อยให้คนบ้าอย่างฉันจมอยู่กับความหลังคนเดียวเถอะ อย่างน้อยๆ ฉันก็จะได้ไม่ต้องเกลียดคุณไปมากกว่านี้” ด้วยความโกรธปนกับความน้อยใจ จึงผลักดันให้เธอกล้าพูดในสิ่งที่ไม่ควรจะพูด โดยเฉพาะพูดต่อหน้าเขา “นาเดีย!” เซนตะคอก หล่อนกล้าดียังไงมาบอกว่าเกลียดเขา มันจะมากเกินไปแล้ว “คะ?” คนตัวเล็กแกล้งลอยหน้าลอยตาใส่ การกระทำของเธอยิ่งทำให้ชายหนุ่มโมโหจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ มือหนาเขวี้ยงกรอบรูปขึ้นไปบนเตียงกว้าง แล้วกระชากร่างบางให้เข้ามาใกล้ ลมหายใจของคนทั้งคู่สัมผัสซึ่งกันและกัน “ปล่อยนะ!” นาเดียดิ้นขลุกขลักไปมาในอ้อมกอดแกร่ง หญิงสาวรู้ตัวว่าตอนนี้เธอกำลังเสียเปรียบทุกทาง แต่พอเห็นเขาพูดจาแบบนั้นมันก็อดไม่ได้ที่จะต่อกร “ตั้งแต่ไปอยู่เมืองไทย รู้สึกว่าจะปากกล้าขึ้นเยอะเลยนะ ทำไม หรือว่าที่นั่นมีผู้เชี่ยวชาญคอยติวเข้มให้” เซนย้อนถามด้วยสายตาดูถูก คิดว่าเขาไม่รู้หรือไงว่าเธอมีผู้ชายมาพัวพันด้วยเยอะแค่ไหน สายของเขารายงานตลอดว่าแม่สาวหน้าหวานมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มาเที่ยวขายขนมจีบตลอดเวลา “ถ้าจะมีคนติวให้คงไม่ได้ติวแค่เรื่องนี้หรอกค่ะ สำหรับฉันมันต้องลงดีเทลมากกว่าแค่ริมฝีปาก” คำพูดยั่วยุอารมณ์ฝ่ายตรงข้าม มือหนาบีบแขนเรียวเล็กจนแทบจะแหลกคามือ “คงจะกร้านโลกเลยสิท่า” เสียงเข้มเย้ยหยัน นาเดียเองก็รู้สึกเจ็บไม่น้อยกับน้ำคำดูถูกของคนตรงหน้า แต่เวลานี้เธอกลับอยากเอาชนะเขามากกว่า ในเมื่อเขาพูดจาร้ายๆ ใส่ เธอก็ไม่จำเป็นต้องพูดดีๆ ด้วย “ก็พอตัวค่ะ” ว่าแล้วยกยิ้มมุมปาก “สำส่อน!” เซนแทบจะบ้าไปกับคำพูดของคนตัวเล็ก “เขาเรียกว่าหาประสบการณ์ค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้ม หมดสิ้นความอดทน ชายหนุ่มผลักร่างบางลงกับเตียงกว้าง ก่อนจะรีบพาตัวเองเข้าไปทาบทับปิดกั้นอิสรภาพของเธอ “จะทำอะไร” คนอวดดีเมื่อครู่ตกใจสุดขีด พยายามดีดดิ้นให้หลุดพ้นจากปีศาจร้าย แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นไปทางไหน คนที่มีพละกำลังเหนือกว่าก็ตามไปทุกที่ “ฉันก็จะทดสอบไงล่ะ” ใบหน้าคมเข้มตอบ สายตาเริ่มมีประกายแห่งความปรารถนา “ทดสอบอะไร” นาเดียเริ่มกลัวจนเหงื่อตก ขอร้องล่ะ อย่าให้เกิดเรื่องราวแบบคืนนั้นอีกเลย เธอไม่อยากเจออะไรแบบนั้นอีกแล้ว “ก็ทดสอบประสบการณ์ที่เธอเก็บสะสมมายังไงล่ะ” คนพูดเหยียดยิ้ม “ไหนบอกว่ามีพอตัว ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพอตัวของเธอมันจะแน่สักแค่ไหน” “ฉันไม่คิดจะเอาประสบการณ์ที่มีมาใช้กับคุณหรอกนะ!” “ใช้หน่อยซี้” ชายหนุ่มลากเสียงยาว “อย่างน้อยๆ เธอก็พอจะรู้มาบ้างว่าฉันน่ะเทพมากแค่ไหน หาประสบการณ์จากคนอื่น ไม่เท่ากับหากับฉันแค่คนเดียวหรอกนะ น้องสาว” รอยยิ้มของผู้ชนะ เป็นรอยยิ้มที่เธอเกลียดมากที่สุด “ฉันไม่ใช่น้องสาวของคุณ!” ด้วยความกลัวคำๆ นี้จึงหลุดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม “ใช่สินะ เธอไม่ใช่น้องสาวของฉัน” เซนมองคนใต้ร่างด้วยสายตาดุดัน ก่อนที่เจ้าตัวจะพูดในสิ่งที่ทำให้ร่างบางต้องสั่นสะท้านไปทั้งตัว “แต่เธอ” “…” “เป็นเมียฉัน!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more