บทที่ 2.3 - เจ็บซ้ำสอง (ครอบครองกายหวาน) (จบตอน) 25+

1484 Words

“ฉันให้โอกาสเธอพูดใหม่” “พี่ไม่ใช่พี่ชายหนู” “ดี! ในเมื่อเธอพูดเองว่าฉันไม่ใช่พี่ชายของเธอ” ร่างสูงยิ้มเย็น รอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความชั่วร้าย คนใต้ร่างเสียวสันหลังวาบเมื่อได้เห็นแววตากระหายของคนเบื้องบน “พี่เซน” “ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่! ต่อไปนี้ฉันไม่ใช่พี่เธอ ส่วนเธอก็ไม่ใช่น้องสาวของฉัน” ชายหนุ่มตอกย้ำสถานะชัดเจน “ค่ะ เข้าใจแล้ว เชิญ” นาเดียเชิดหน้าใส่ “อย่ามาทำท่าทางจองหองกับฉันนะนาเดีย” เซนกัดฟันกรอด “เชิญค่ะ” “ทำบ้าอะไร!” หวีดร้องลั่นเมื่ออยู่ดีๆ มือหนาก็กระชากชุดนอนของเธอจนขาดวิ่น “ฉันลืมบอกไปอีกอย่าง… ถ้าเธอไม่อยากเป็นน้องสาวของฉัน งั้นฉันก็จะให้เธอเป็นอย่างอื่นแทน” “พี่มันบ้าที่สุดเลย ปล่อยหนูนะ!” นาเดียเริ่มรู้ชะตากรรมของตัวเอง ร่างบางดิ้นรนไปมา แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความแข็งแกร่งของเขา “อย่ามาบ้านะพี่เซน” “ฉันบ้าได้มากกว่านี้อีก แล้วเธอจะรู้ว่าฉันน่ะเด็ดมากแค่ไหน” “อ๊าย! ปล่อยนะพี่เซน” นาเดียดิ้นพล่านเมื่อใบหน้าเหล่อเหลาซุกไซ้ไปตามซอกคอขาวสะอาด หญิงสาวพยายามใช้เล็บอันแหลมคมของตนข่วนจิกไปตามใบหน้าของชายหนุ่ม แต่ก็ไม่อาจทำให้คนที่กำลังบ้าคลั่งสงบลงได้ เซนยังคงเดินหน้าระดมมอบจูบอันป่าเถื่อนให้กับเธออยู่ไม่ห่าง “ว้าว… ไม่ใส่บรานอนซะด้วย” คนพูดยิ้มตาวาว ลูบไล้ไปตามเนินอกสล้างแล้วบีบเคล้นอย่างมันส์มือ “ปล่อยเดียนะ ปล่อย!” เสียงหวานร้องอ้อนวอนให้เขาปล่อยทั้งน้ำตา เวลานี้เธอกลัวเหลือเกิน… “อื้อ” ชายหนุ่มมอบจุมพิตแสนดุดันให้กับร่างบาง เรี่ยวแรงที่เคยต่อต้านเขา บัดนี้ค่อยๆ พลันมลายหายไป หญิงสาวเริ่มอ่อนล้าจนไม่มีพละกำลังมากพอที่จะมาใช้ต่อกรกับคนร้ายกาจอย่างเซน ต่อให้กรีดร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครได้ยิน เพราะห้องทุกห้องของบ้านหลังนี้มันเป็นห้องเก็บเสียงชั้นดี! เซนถอนจุมพิตออกอย่างเสียดาย แต่เขาก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้ เพราะร่างกายนี้ยังคงมีอะไรอีกมากให้เขาค้นหา เฝ้ามองเธอมาก็นาน คืนนี้แหละ เขาจะได้ครอบครองร่างกายแสนหวาน ริมฝีปากหยักพรมจูบไปตามร่างกายอันเปลือยเปล่าของหญิงสาว ผิวขาวนวลลออกระทบกับแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาช่างงดงามราวกับเทพธิดา พล่าผลาญทุกจิตสำนึกของชายหนุ่มให้หลุดลอยออกไป เวลานี้ต่อให้เอาพระมาเทศน์เรื่องความผิดชอบชั่วดี ก็ไม่อาจหยุดยั้งอารมณ์ดิบของเขาได้อีกแล้ว เขารู้แต่เพียงว่า… เธอเปลือยต่อหน้าเขาแล้ว และเขาคือ เจ้าของเธอ “ยะ อย่า” เสียงหวานร้องบอกแผ่วเบาเมื่อดอกบัวงามทั้งสองข้างกำลังถูกรุกรานด้วยลิ้นหนา นาเดียพยายามสะกดกลั้นทุกความรู้สึกเอาไว้ “อืม” เสียงเข้มครางกระหึ่มยามที่ดูดคลึงเต้างามจนเกิดเสียงดัง มือหนาไม่ปล่อยว่าง เลื่อนมาถูไถที่ใจกลางแห่งความเป็นสาว ดอกไม้งามตื่นรับกับสัมผัสสุดแสนจะรัญจวนใจ “อื้อ” เมื่อพื้นที่สำคัญถูกทักทาย ร่างบางก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงหวานๆ ออกมาเพื่อระบายอารมณ์ เซนยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าสวยเริ่มแหยแก ชายหนุ่มค่อยๆ เคลื่อนตัวลงมาที่หว่างขาของหญิงสาว มือหนาจัดการแยกเรียวขางามออกจากกัน ไม่รอช้า… ชายหนุ่มก็ส่งปลายลิ้นร้อนเข้าไปทักทายกุหลาบงาม “อ๊ะ” นาเดียสะดุ้งเฮือก “ให้ฉันกลืนกินเธอ นาเดีย” เซนเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเธอ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาดื่มชิมน้ำหวานทุกหยาดหยด ชายหนุ่มปาดเรียวลิ้นไปทั่วบริเวณสวาท ทิ้งคราบน้ำลายไว้ให้กับผู้เป็นเจ้าของ ความเสียวซ่านกำลังคืบคลานเข้ามาในจิตใจ มือบางจิกผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่นเพื่อระบายอารมณ์ “ร้องออกมานาเดีย ครางออกมา” แต่หญิงสาวแสนดื้อกลับส่ายหน้าต่อต้าน นั่นยิ่งทำให้เขาโกรธ ร่างหนาจึงรัวปลายลิ้นร้อนเข้าออกใส่เธออย่างหนักหน่วง “อ๊า” สุดท้ายเขาก็ได้ยินเสียงครางหวานๆ จากร่างบาง เมื่อเห็นว่าเธอน่าจะพร้อมสำหรับศึกสวาทแล้ว เซนจึงผละใบหน้าออกจากเรียวขางาม แล้วนั่งชันเข่าตรงระหว่างกลาง จ่อความเป็นชายไปที่ถ้ำหวาน แล้วถูไถตัวตนไปกับร่างกายของเธอ นาเดียรับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อนที่ไล้วนไปมา แต่หญิงสาวก็ไม่มีแรงมากพอที่จะผงกศีรษะขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างเล็กได้แต่นอนหอบหายใจแล้วปล่อยให้มือหนาค่อยๆ กดความเป็นชายเข้าสู่ตัวเธอ ความคับแน่นบังเกิดขึ้นทันที “จะ เจ็บ เจ็บ!” นาเดียหวีดร้องลั่น ดิ้นพล่านเหมือนปลาโดนทุบหัว ท่าทางของเธอทำให้หัวใจแกร่งสั่นไหวไม่น้อย ชายหนุ่มต้องรีบโน้มตัวเข้ามากอดจูบเธอเพื่อปลอบประโลม “จุ๊ๆ อย่าดิ้นสิ” มือหนาลูบศีรษะคนตัวเล็ก “เอามันออกไปนะพี่เซน หนูเจ็บ” ร้องบอกทั้งน้ำตา “ไม่ทันแล้วสาวน้อย ฉันกลับตัวไม่ได้แล้ว” เซนว่าเสียงแหบพร่า จากนั้นก็ค่อยๆ ขยับกายเข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อให้เธอได้คุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอม “ฮือๆ เดียเจ็บ เอาออกไป” ร่างบางยังคงร้องบอกให้เขาปล่อยอยู่เป็นระยะๆ เซนพยายามไม่สนใจเสียงร้องห้ามผลักไสของเธอ ชายหนุ่มเดินหน้าเติมเต็มความเร่าร้อนให้กับคนตัวเล็ก เขาค่อยๆ เปลี่ยนจังหวะรักให้รุนแรงมากกว่าเดิม จากความเจ็บปวดก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านเกินจะห้ามใจ หญิงสาวเลื่อนมือไปกอดคอชายหนุ่ม เตียงกว้างสั่นสะเทือนไปตามจังหวะอารมณ์ของผู้คุมเกมส์ ร่างหนาโถมกายเข้าหาคนตัวเล็กไม่ยั้ง “อ๊ะ อ๊า” ความไร้เดียงสาของสาวน้อยยิ่งทำให้อารมณ์ดิบของเซนหึกเหิมมากกว่าเก่า เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นหวั่นไหว นาเดียที่ต่อต้านในช่วงแรกๆ บัดนี้เธอกลับแอ่นกายเข้าหาชายหนุ่ม ราวกับเรียกร้องให้เขาเติมเต็มส่วนที่ขาดหาย ชายหนุ่มอุ้มร่างเล็กขึ้นมากอดไว้แน่น จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงพาหญิงสาวมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าต่างของห้อง โดยที่ตัวตนของคนทั้งสองยังคงสอดประสานเป็นหนึ่งเดียว ชายหนุ่มกระแทกแก่นกายเข้าใส่ร่างบาง สองเท้าหนาจิกเล็บลงกับพื้นห้อง โยกกายเข้าใส่กุหลาบงามไม่ยั้ง! นาเดียแทบสิ้นสติไปกับรสสวาทที่ได้รับ เธอเสียวซ่านเกินกว่าจะห้ามใจ เปล่งเสียงครวญครางไม่ขาดสาย คนตัวเล็กแอ่นร่างไปทางด้านหลัง เผยทรวงอกสล้างให้เด่นท้าทายสายตาเหยี่ยว ไม่รอช้าริมฝีปากหยักก็เข้าครอบครองเม็ดทับทิมสีหวานแสนเย้ายวน เสียงดูดคลึงดังแข่งกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อจากเบื้องล่าง ยิ่งทำให้อารมณ์ของนาเดียแตกกระเจิดกระเจิง เธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านั้นเธอต่อต้านเขา “กรี๊ด!” เสียงหวานกรีดร้องดังลั่น จากนั้นร่างบางก็สลบคาอกแกร่ง “หึ อ่อนหัดจริงๆ” ปากว่าไปอย่างนั้น แต่ก็อุ้มเจ้าตัวขึ้นไปนอนบนเตียงเช่นเดิม เซนค่อยๆ ถอดถอนแก่นกายออกจากร่างบาง ดวงตาคมจับจ้องไปที่หยดเลือดสีแดงสดที่ไหลลงกับที่นอน และบางส่วนที่เปรอะเปื้อนมากับตัวตนของเขา รอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปาก ร่างสูงดึงผ้านวมผืนหนาห่มกายให้กับเธอ จากนั้นก็ทิ้งตัวนอนลงข้างๆ รั้งร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก เท้าแขนทอดสายตามองใบหน้าหวานหยดย้อย ชายหนุ่มเกลี่ยปอยผมให้กับคนที่กำลังหลับใหลไม่ได้สติ เซนก้มลงจุมพิตเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผมของศีรษะทุย ก่อนจะค่อยๆ ลากไล้ริมฝีปากไปตามลำคอระหงส์อย่างคนอดใจไม่อยู่ “ให้ตายเถอะยัยเด็กบ้า ขนาดหลับนะเนี่ย” “พอกันที! ฉันจะไม่คิดถึงอดีตอันเลวร้ายอีกแล้ว” มือเล็กปาดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มออกอย่างลวกๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปยืนมองเงาตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ ดวงตากลมโตฉายแววความเจ็บปวดจากเรื่องราวในอดีต “ฉันจะต้องเข้มแข็ง ต้องเข้มแข็ง” เสียงหวานเอ่ยอย่างมั่นคง เป็นการประกาศศักดิ์ดาทางอ้อมว่าต่อไปนี้เธอจะไม่ร้องไห้ให้กับเขาคนนั้นอีกแล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more