“พูดออกมาได้ยังไง น่าเกลียด น่าขยะแขยง” นาเดียด่าทอทั้งน้ำตา “ก็ต่างคนต่างอยู่ไปเลยสิ ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกัน แยกกันอยู่แยกกันนอน”
คนถูกประนามเริ่มมีสติ รู้แล้วว่าตนนั้นพูดแรงเกินไป มือหนารีบคว้าร่างเล็กเข้ามาสวมกอดแน่น
“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนี้ใส่หนูเดียนะ พี่แค่ แค่…” คนตัวโตพยายามหาคำอธิบาย “แค่โกรธที่หนูเดียเอาแต่พูดเรื่องแต่งงานในนามอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่พี่พยายามทำดีกับหนูเดียทุกอย่าง” เซนพูดพลางกับจูบหน้าผากนูน
“แล้วทำไมจะต้องมาทำดีด้วย หรือคิดจะหลอกอะไรกัน”
“พี่เพียงแต่เพิ่งรู้ใจตัวเองว่าพี่นั้นรักเธอ”
หญิงสาวรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกเมื่อได้ยินคำว่ารักที่หลุดออกมาจากริมฝีปาหยักหนา
รักเหรอ เขารักฉันงั้นเหรอ
“ทำไมถึงรัก”
“แล้วทำไมต้องไม่รักด้วยล่ะ ในเมื่อหนูเดียเป็นเมียพี่”
“ถ้ารักเพราะแค่เป็นเมีย ก็อย่าเลยค่ะ มันจะกลายเป็นการผูกมัดกันเปล่าๆ” นาเดียพูดด้วย
