“เจ็บนะคุณ ปล่อยสิ ฉันเดินเองได้ นี่ปล่อย”
หยาดน้ำค้างถูกพามายังบ้านของเขาอีกครั้ง ธนภพที่ทั้งหึงทั้งหวงลากร่างบางโดยไม่สนคำทัดทานเหล่านั้น ชายหนุ่มเหวี่ยงคนตัวเล็กไปที่พื้นสุดแรง เป็นเหตุให้ใบหน้าสวยกระแทกกับโซฟาตัวนุ่ม แม้ไม่ถึงขั้นเลือดตกยางออกแต่แรงเหวี่ยงก็ทำให้หน้าเธอชาดิก
“โอ๊ย!”
“น้ำ” ธนภพได้สติรีบวิ่งไปดู เขาประคองกรอบหน้าหวานอย่างทะนุถนอม “ผมขอโทษ คุณเจ็บไหม ผมไม่ได้ตั้งใจ”
หยาดน้ำค้างที่ตอนแรกตั้งใจจะด่าเต็มที่พอสบสายตาลุแก่โทษของเขาเธอก็กลืนถ้อยคำไม่สุภาพลงลำคอแทบไม่ทัน
“นั่งก่อนครับ” เขาประคองเธอขึ้นนั่งบนโซฟา มือใหญ่ลูบแก้มนวลตลอดเวลา “ผมขอโทษคนดี”
คำว่า ‘คนดี’ จุดชนวนให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรง
“คุณอย่าโกรธผมนะ” เขาอ้อนวอนเสียงหวานแล้วทอดสายตามองรอยแดงรอบข้อมือเรียวอย่างรู้สึกผิด
“เดี๋ยวผมทายาให้นะครับ”
“ไม่ต้องหรอกคุณ รอยแค่นี้เองจะทายาให้วุ่นวายทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะ
