วงหน้าหล่อเหลาก้มลงไปดอมดมใกล้ๆ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารินรดเนินนางสวยสะพรั่ง ธนภพเพียงสัมผัสกลิ่นบริสุทธิ์ให้ชื่นใจแล้วเคลื่อนกายขึ้นประทับจุมพิตทั่วดวงหน้าหวาน
“น้ำครับ อย่าเกร็งคนดี” เขาบอกเพราะอาการสั่นหงกของคนในอ้อมกอดที่สัมผัสได้
“ทะ ที่นี่มันห้องทำงานนะคะ” สาวเจ้าหวาดหวั่น เกิดใครเปิดประตูเข้ามาจะทำอย่างไร
“ไม่ใครกล้าเข้ามานอกจากผมจะอนุญาต”
ปากร้อนพึมพำข้างแก้มขณะฝังปลายจมูกโด่งกดลึก ซึมซับความหอมละมุนนุ่มปอด แฟนของเขาช่างน่ารักเหลือเกิน ตัวเล็กน่าทะนุถนอม น่ากักเรือนร่างงามงอนให้อยู่ติดกับเขาตลอดไป
“คุณมาร์ค ยะ อย่า” หยาดน้ำค้างพยายามยกมือปัดป้องไม่ให้เขาถอดเสื้อเชิ้ตสีครีมออกง่ายๆ
“น้ำ… อย่าทรมานผมเลยคนดี ผมคิดถึงคุณ”
น้ำเสียงของเขารานรอนแทบขาดใจ
“แต่น้ำกลัว”
“น้ำกลัวอะไรครับ” มือแกร่งประคองกรอบหน้าหวานตรึงอยู่กับที่ จ้องลึกเข้าไปยังดวงตากลมโต เขาเห็นแววตื่นตระหนกชัดเจน
