บังเอิญว่าแม่ของเราเป็นเพื่อนรักกัน3
1579 Words
“เราว่าน้องไปเดินเล่นแถวนี้กับเราดีกว่า ปล่อยผู้ใหญ่เค้าคุยกันเถอะ” ผมชวนเธอเมื่อเห็นว่าเธอดูจะรบเร้าให้พ่อไปเป็นเพื่อนเธอให้ได้
“เอาแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน น้องไปเที่ยวกับแดนแล้วกัน ป่าป๊าจะอยู่คุยกับหม่าม้าและเพื่อนๆ ที่นี่ กลับมาให้ทันข้าวเที่ยงนะ ฝากแดนดูแลน้องด้วยแล้วกันนะแดน” พ่อของเธอเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ ท่านเลยบอกให้เราออกมาด้วยกันแทนที่จะไปเที่ยวกับลูกสาวท่าน
“ครับ” ผมรับคำท่านแล้วลุกขึ้นสะกิดแขนน้องให้ลุกตามมา
“กลับมาทานมื้อเที่ยงด้วยกันนะลูก เตี่ยบอกแม่ว่าจะมาให้ทัน” คงเพราะดีใจที่ผมกับน้องออกมาด้วยกันสมใจท่านเลยหลุดปากบอกว่าเตี่ยไม่ได้จะมาเร็วๆ นี้แน่นอน แต่จะมาทานมื้อเที่ยงต่างหาก
“ไหนบอกว่าอีกเดี๋ยวจะตามมาไงแม่” ผมแกล้งแซวท่านให้ได้อายเพื่อนๆ เล่น
“ก็อีกเดี๋ยวนั่นแหละ ไป ไปกันได้แล้ว ดูแลน้องดีๆ นะลูก” แม่รีบไล่ผมแถมยังฝากฝังให้ผมดูแลเธอดีๆ อีกต่างหาก
“เราจะไปไหนกันหรอ” เธอถามผมหลังจากที่เราเดินพ้นออกมาจากร้านแล้ว
“ไปหากาแฟกินกัน” ผมเดินนำเธอไปตามทางเท้า ย่านที่เราอยู่ในตอนนี้มีร้านค้ามากมายส่วนใหญ่จะเป็นร้านอาหาร ข้ามถนนไปจะมีร้านกาแฟให้เราใช้เป็นที่นั่งรอได้
“เคยมาหรือยัง” เธอถามเมื่อเห็นแล้วว่าผมจะพาเธอไปที่ไหน
“ครั้งแรก” ผมจับมือเธอให้เดินข้ามถนนไปพร้อมกันกับผม
‘กรุ้งกริ้ง กรุ้งกริ้ง’
เสียงกระดิ่งหน้าร้านส่งสัญญาณให้พนักงานทราบว่ามีลูกค้ามาใช้บริการ เขาจับมือฉันไว้ตั้งแต่เราข้ามถนนมาด้วยกันจนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือจากฉันสักที จนเมื่อเราทั้งสองคนมาถึงที่หน้าร้านเข้าจึงปล่อยมือที่จับฉันและผลักประตูเปิดให้ฉันเดินนำเขาเข้ามาในร้าน ลมเย็นๆ ของเครื่องปรับอากาศที่ปะทะเข้ากับร่างกายช่วยให้คลายความร้อนได้มาก อากาศข้างนอกค่อนข้างร้อน คนขี้ร้อนอย่างฉันเลยมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามไรผมเต็มไปหมด บ้างก็ไหลลงมาถึงต้นคอ
“สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ” เสียงพนักงานต้อนรับกล่าวทักทายเมื่อเห็นพวกเราเดินเข้ามาในร้าน เขาเดินนำฉันเข้ามานั่งที่โต๊ะด้านในสุดของร้าน แล้วหยิบกระดาษชำระที่ทางร้านจัดไว้บริการลูกค้ายื่นให้ฉัน จากนั้นก็หยิบพวกมันซับหน้าตัวเองบาง เขาคงขี้ร้อนเหมือนฉันกระมังเพราะเหงื่อเขาก็ออกเยอะเหมือนกัน
“น้องดื่มกาแฟหรือเปล่า” เขาพลิกเมนูเครื่องดื่มและของทานเล่นก่อนจะยื่นมันลงตรงหน้าฉัน
“น้องเอาอเมริกาโน่น้ำผึ้งมะนาว น้องว่าเราเดินไปสั่งด้วยกันดีกว่านะ” ฉันมองเมนูอยู่นานยังรู้สึกง่วงอยู่หน่อยๆ ถ้าได้กาแฟที่มีรสเปรี้ยวของมะนาวคงช่วยฉันได้เยอะ และตอนที่เราเดินเข้าร้านมาฉันเห็นเมนูเค้กน่าตาน่ากินหลายเมนูเลยล่ะ ฉันอยากกินเค้กพวกนั้นสักชิ้น
“อื้ม” เขายังคงไม่พูดมากเหมือนเคย
“รับอะไรดีคะ” พนักงานร้านถามเราด้วยรอยยิ้ม ฉันมองขนมหวานทานเล่นในตู้ที่มีหลากหลายอย่างเลือกไม่ถูกกว่าจะสั่งอะไรดี
“อเมริกาโน่น้ำผึ้งมะนาว กับอเมริกาโน่เย็นเพิ่มช็อตครับ” เสียงของเขาที่กำลังสั่งเครื่องดื่มดังอยู่บนหัวฉัน ฉันจึงขยับตัวให้ห่างจากเขาแล้วมองตู้กระจกเลือกขนมหวานต่อ
“เค้กมะพร้าวหรือเค้กช็อกโกแลตดีนะ” ฉันพึมพำกับตัวเอง แล้วก็พบว่า เขายืนซ้อนอยู่ด้านหลังของฉันแถมยังก้มหน้าลงมาใกล้ฉันอีกต่างหาก
“เค้กมะพร้าวกับเค้กช็อกโกแลต อย่างละชิ้นครับ” เขามองดูเค้กที่ฉันกำลังลังเลว่าจะเลือกชิ้นไหนดี แล้วมองหน้าฉันสลับกับเค้กสองชิ้นนั้นก่อนจะหันไปสั่งเค้กทั้งสองชิ้นให้ฉัน ฉันกำมือแนบหน้าอกหัวใจฉันเต้นแรง คงเป็นเพราะความใกล้ชิดเมื่อสักครู่นี้ที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
“ทานนี่หรือกลับบ้านค่ะ”
“ทานนี่ครับ”
“ขออนุญาตทวนรายการนะคะ อเมริกาโน่น้ำผึ้งมะนาวหนึ่งแก้ว อเมริกาโน่เย็นเพิ่มช็อตหนึ่งแก้ว เค้กมะพร้าวกับเค้กช็อกโกแลต อย่างละชิ้นนะคะ”
“น้องจะเอาอะไรเพิ่มอีกไหม” เขาหันมาถามฉัน ฉันจึงส่ายหน้าให้เขาแทนคำตอบ
“เท่านี้ครับ” เขาหันไปตอบพนักงาน พนักงานก็ยิ้มหวานส่งให้เข้า
“รายการทั้งหมดสองร้อยห้าสิบบาทค่ะ” เขาหยิบเงินยื่นให้พนักงาน แล้วชี้มือบอกให้ฉันไปรอที่โต๊ะ ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะเดิมที่เรานั่งในครั้งแรก เขาดูเท่มากจริงๆ เวลาที่เขาดูแลฉันแบบนี้ ถึงหน้าตาจะดูง่วงๆ ซึนๆ หน่อยก็เถอะ
“รู้ได้ยังไงว่ามีร้านอยู่ตรงนี้” ฉันถามเมื่อเขาเดินถือกาแฟของเรากลับมาที่โต๊ะ
“ขับรถผ่านเมื่อเช้าน่ะ” เขายังคงประหยัดคำพูดเหมือนเคย
“เค้กที่คุณลูกค้าสั่งค่ะ” พนักงานคนเดิมเดินถือเค้กที่จัดใส่จานเรียบร้อยแล้วมาให้เรา และไม่ลืมส่งยิ้มหวานให้แดนอีกครั้ง มองยังไงก็รู้ว่าเธอชอบแดนแน่ๆ
“เสน่ห์แรงจริงๆ นะ” ฉันแซวเขา แต่เขากลับทำหน้านิ่งๆ อย่างไม่รู้ไม่ชี้ใส่ฉันอย่างนั้น น่าหมั่นไส้ชะมัด
“ทำไมมากับพ่อแม่ได้ล่ะ” เป็นครั้งแรกล่ะมั้งที่เขาเริ่มคุยกับฉันก่อน
“ท่านมารับกลับบ้านน่ะ พรุ่งนี้เป็นวันทำบุญของครอบครัว เอ่อ.....ทำบุญให้คุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายน่ะ”
“ท่านเสียหมดแล้วหรอ”
“อืม”
“เสียใจด้วยนะ”
“เราไม่ได้เศร้าอะไรขนาดนั้น ท่านเสียไปตั้งแต่เด็กๆ น่ะ มันนานมากแล้ว ตอนนี้ไม่ได้เศร้าอะไรแล้ว จะมีแค่คิดถึงเท่านั้น”
“เราก็ไม่มีแล้วเหมือนกัน พวกท่านเสียตั้งแต่เรายังเล็กมาก จำไม่ได้แล้ว”
“เสียใจด้วยนะ”
“อืม”
“แล้วทำไมแดนมากับคุณแม่ล่ะ”
“เมื่อคืนกลับไปนอนบ้านน่ะ เตี่ยติดธุระ แม่เลยให้มาส่ง”
“แล้วทุกวันไม่ได้นอนที่บ้านหรอ” ผมลืมไปซะสนิทว่าไม่ได้บอกเธอว่าผมอยู่คอนโดไม่ได้อยู่ที่บ้าน
“อยู่คอนโดน่ะ ใกล้มหาวิทยาลัยมากกว่า อย่ามัวแต่คุย กินเค้กสิ เห็นลังเลอยู่นานเลือกไม่ได้สักที เลยสั่งมาให้ทั้งคู่ กินให้หมดล่ะ”
“กินด้วยกันสิ” ฉันยื่นช้อนให้เขา เขาเลือกตักเจ้าเค้กช็อกโกแลตหน้านิ่มที่ฉันจินตนาการรสชาติของมันที่หน้าตู้กระจกอยู่นานเข้าปากเคี้ยวๆ แล้วก็ยกแก้วกาแฟของตัวเองขึ้นดื่มโดยไม่พูดอะไร ฉันเลยลองชิมดูบ้าง รสชาติมันออกจะหวานไปหน่อยคงเพราะอย่างนั้นเขาเลยดื่มกาแฟตัดหวาน ฉันหันมาสนใจเจ้าเค้กมะพร้าวหน้าตาดีที่มีท็อปปิ้งเป็นเนื้อมะพร้าวอ่อนสดฉ่ำๆ น่ากินชิ้นนี้ ฉันชอบเค้กมะพร้าวมากกว่าเพราะให้ความรู้สึกสดชื่นหวานนิดๆ หอมมันกำลังดี
“เป็นยังไง” เขาถามเมื่อเห็นว่าฉันชิมเค้กทั้งสองชิ้นแล้ว
“ลองเค้กมะพร้าวสิ น้องว่าอร่อยกว่า” ฉันชี้ชวนเขาก็ตักเค้กมะพร้าวไปชิมตามที่ฉันบอก
“อืม ดีกว่านิดหน่อย” นี่เขากินอะไรยากขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
“เป็นคนกินอะไรยากหรอ ขนมเค้กนี่รสชาติดีเลยนะ ติดที่หวานไปหน่อยแค่นั้นเอง”
“ไม่ค่อยขอบขนมหวานน่ะ” เขาตอบฉันหน้าตาเฉย นี่เขาเป็นพวกเลือกกินอะไรประเภทนั้นหรือเปล่านะ
“ไม่ไหว กาแฟก็ไม่ช่วยอะไร ขยับหน่อยได้ไหม ของีบสักชั่วโมง ง่วงตาจะปิดแล้ว” เขาเดินอ้อมโต๊ะมายืนข้างฉัน แล้วดึงแขนเสื้อฉันเบาๆ ให้ลุกออกมาแล้วก็แทรกตัวผ่านฉันเข้ามานั่งด้านในสุดแทนที่ที่ฉันเคยนั่ง
“แบบนี้ก็ได้หรอ” ฉันขยับออกจะย้ายไปนั่งตรงข้ามเพราะไม่อยากรบกวนการนอนของเขา แต่เขากลับดึงชายเสื้อของฉันไว้ให้นั่งลงข้างๆ กัน
“กินเค้กให้หมดแล้วนั่งเงียบๆ ตรงนี้อย่าไปไหน” เขาพูดโดยที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยซ้ำ ถึงจะไม่เข้าใจว่าเขาจะให้ฉันนั่งข้างๆ เขาทำไม แต่ก็ยอมนั่งอยู่ตรงนี้ ได้นั่งข้างๆ เขาแบบนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกันนะเนี่ย
“เมื่อคืนนอนกี่โมงกันเนี่ย” ฉันบ่นเขาที่ทำตัวเอาแต่ใจ อะไรจะง่วงปานนั้น เมื่อคืนเขาเข้านอนกี่โมงกันนะ
“เลิกถามได้แล้วน้อง” เขาใช้น้ำเสียงที่บ่งบอกว่ากำลังรำคาญฉันเต็มทน
“ฝันดีนะ” ฉันก็ไม่อยากกวนเขาแล้วเหมือนกัน การกวนคนไม่ให้นอนเป็นบาปอย่างหนึ่ง
“ครับ” เขาตอบฉันเสียงเบา คงใกล้จะหลับเต็มทีสินะ
- Writer
