ดวงใจมาร [ 07 ] เจอกันอีกครั้ง
1241 Words
@ห้างสรรพสินค้า
“นี่นายจะพาฉันไปซื้ออะไรเนี่ย” ฉันหันไปบ่นกับเพื่อนสนิท คนที่เป็นเชฟในร้านอาหารนั่นแหละ วันนี้หลังเลิกงานมันพาฉันมาเดินห้างบอกให้ฉันมาช่วยมันเลือกซื้อของหน่อย
แต่จนป่านนี้มันยังไม่ได้ของที่อยากซื้อเลย ฉันเดินมาครึ่งชั่วโมงแล้วมั้งเนี่ย
“ฉันคิดไม่ออกอะ ว่าฉันจะซื้ออะไรดี” มันหันกลับมาตอบด้วยท่าทีกระวนกระวาย
“นายจะเอาอะไรบอกฉันมาสิ แนวไหน แบบไหน สำหรับใคร ของฝาก ของขวัญ หรือว่าอะไร!?” ฉันพูดใส่หน้ามันอย่างเหลืออด ถ้ายังเลือกไม่ได้ตั้งแต่แรกก็ไม่ควรพาฉันเดินรอบห้างแบบนี้ป่ะ
ควรจะนั่งคิดก่อนแล้วค่อยเดินออกไปเลือกซื้อมันจะได้ไม่ต้องเปลืองแรง ตั้งแต่ที่รู้จักกับมันมาฉันไม่เคยเห็นมันโก๊ะเท่านี้มาก่อนเลย
“ก็แบบ…ของขวัญ ไม่สิของฝาก เอ๊ะหรือว่า…”
“ไอ้ภีม!”
“…..”
“บอกมาว่าจะซื้อไปให้ใคร ลักษณะคนนั้นเป็นแบบไหน หวาน เปรี้ยว น่ารัก หรือว่าเป็นผู้ชาย”
“ผู้หญิง…น่ารัก” มันพูดอย่างเขินอาย
“นี่นาย…”
“ห้ามแซวนะ นี่ฉันบอกแค่เธอคนเดียวเลยนะ”
“โอเค…อยากได้แบบไหนล่ะ?”
“แบบของขวัญวันเกิดอ่ะ จะซื้อไปฝาก แต่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าของขวัญวันเกิดหรือว่าของฝากดี”
“โว๊ะ ของขวัญวันเกิดก็คือของขวัญวันเกิดไง มันเรียกว่าของฝากที่ไหนกัน” ฉันบ่นมัน
“เหรอ..”
“ราคาประมาณเท่าไหร่”
“ไม่รู้สิ ต้องไปเลือกดูของที่ถูกใจก่อนอะ”
“งั้นลองไปดูสร้อยคอหรือสร้อยข้อมือไหม ผู้หญิงน่ารักๆ เหมาะกับของแบบนี้นะ”
“อื้อ…”
“ตามมา”
ฉันพามันเดินไปยังร้านเพชรเพื่อให้มันเลือกซื้อของที่มันอยากได้เอาไปเป็นของขวัญวันเกิด เอาจริงๆ ฉันก็ไม่เคยเข้ามาหรอกอย่างมากก็แค่เดินผ่านไป ได้แต่เชยชมด้วยตาเปล่า ไม่มีวาสนาได้แต่ต้องของพวกนี้สักที
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าต้องการดูแบบไหน หรืออยากได้รูปแบบไหนเป็นพิเศษคะ?”
“ขอดูสร้อยข้อมือกับสร้อยคอเส้นเล็กๆ ค่ะ” ฉันบอกกับพนักงาน
ไม่นานก็มีสร้อยข้อมือและสร้อยคอเส้นเล็กๆ มาวางอยู่ตรงหน้าให้ฉันเลือกลอง
“อยากได้แบบไหนล่ะ เอาตามที่ใจของนายชอบนะ ไม่ต้องตามใจฉัน” ฉันให้มันเป็นคนเลือกเอง เพราะฉันไม่ได้เป็นคนใส่แล้วก็ไม่ได้เป็นคนซื้อให้ด้วย
“แต่ฉันเลือกไม่เป็น เธอว่าผู้หญิงน่ารักๆ ควรใส่แบบไหนดี”
“ที่วางอยู่ตรงหน้าของนายเนี่ย เหมาะสำหรับผู้หญิงน่ารักๆ ทั้งนั้นเลย นายจะเลือกแบบไหนก็ตามใจ”
“อืม…”
“อย่าเลือกนานฉันเมื่อย นายพาฉันเดินรอบห้างมาหลายรอบแล้วนะ ปวดขาไปหมดแล้ว”
“เอาเส้นนี้เส้นนึงครับ รบกวนใส่กล่องแล้วห่อเป็นของขวัญให้หน่อยนะครับ”
“ได้เลยค่ะลูกค้า รอสักครู่นะคะ”
ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่เพื่อนของฉันมันซื้อของให้มีความสำคัญมากขนาดไหนมังถึงได้ซื้อของขวัญราคาหลักหมื่นแบบนี้ให้ ไม่ธรรมดาแล้วนะ ไม่เป็นแฟนก็ต้องเป็นอะไรซักอย่างที่สำคัญมากๆ กับมัน
และเท่าที่รู้มันเป็นลูกคนเดียวไม่มีน้องไม่มีพี่
“นั่งลงก่อนสิเมื่อยไม่ใช่เหรอ”
“อืม…” ฉันถอยหลังไปนั่งลงบนโซฟารอพนักงานห่อของขวัญให้ไอ้ภีมมัน ก่อนที่มันจะหันหลังกลับมานั่งลงข้างๆ ฉัน
“น้องชายของเธอเป็นยังไงบ้าง ผ่าตัดหรือยัง”
“อื้ม…รอดูอาการอยู่อะ”
“เอาไว้วันไหนเลิกงานเร็วฉันจะแวะเข้าไปเยี่ยมนะ”
“ขอบใจนะ”
@ผ่านไปสักพัก
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณลูกค้า”
“ครับๆ น้ำแกไปรับให้หน่อยสิฉันคุยโทรศัพท์แป๊บนึง”
“อ่าๆ โอเค” ฉันเดินไปรับถุงที่ใส่กล่องของขวัญให้ไอ้ภีมมันก่อนจะเดินออกจากร้านเพชรไป ส่วนมันก็ออกไปคุยโทรศัพท์ตรงไหนไม่รู้ฉันเองก็ลืมมองเหมือนกัน
แต่มันคงไม่ไปไหนไกลหรอก เพราะของของมันยังอยู่ที่ฉันอยู่เลย
ทว่า…ใครบางคนทำให้ฉันต้องหยุดเดินพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง
เวรกรรมอะไรก็ไม่รู้ทำไมฉันต้องมาเจอเขาที่นี่อีกก็ไม่รู้
“เจอกันอีกแล้วนะ”
“….”
“ทำหน้าให้ดีๆ หน่อยสิ เจอหน้าผัวทั้งที”
“นี่คุณ! พูดอะไรระวังปากบ้างนะ ฉันไม่ตลกกับคุณหรอกนะ!”
“แล้วใครว่าฉันตลก หืม…”
“….”
“ป่ะเสร็จแล้ว กลับบ้านกัน” ไอ้ภีมมันเดินเข้ามาพอดี ทำให้ผู้ชายตรงหน้าของฉันทำหน้ายุ่งขมวดคิ้วมองไอ้ภีมแปลกๆ “มีอะไรหรือเปล่าน้ำ ถ้ามีธุระคุยก่อนก็ได้นะ”
“ไม่อะ ไม่มีธุระอะไรทั้งนั้นกลับกันเถอะ”
“เดี๋ยวก่อน…”
“….”
“น้ำ…ฉันว่าเธอคุยกับเขาก่อนมั้ย ดูเค้าไม่ค่อยพอใจนะ”
“ช่างสิ” กำลังจะเดินไปต่อแต่กลับถูกลูกน้องของเขาเดินเข้ามาขวางทางไว้
“สละเวลาคุยกับฉันสักหน่อยคงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง”
“ถ้าอย่างนั้นคุณมีอะไรก็รีบๆ พูดมาค่ะ”
“ฉันต้องการคุยเป็นการส่วนตัว”
“ตรงนี้ก็คุยได้ค่ะ” ตรงนี้ก็ไม่เห็นมีใครเลยนอกจากลูกน้องของเขาและไอ้ภีมเพื่อนสนิทของฉัน และฉันจะไม่ยอมอยู่กับเขาแบบสองต่อสองอีกเด็ดขาด
“ส่วนตัว!”
“อ๊ะ!? ไอ้ภีม!”
“น้ำ!”
ฉันหันไปมองไอ้ภีมซึ่งมันกำลังจะวิ่งเข้ามาหาฉันแต่กลับถูกลูกน้องของผู้ชายคนนี้ล็อคตัวเอาไว้ซะก่อน
“คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยฉัน!”
“….”
ปึก!
“อึก…ไอ้บ้าเจ็บนะ!” ฉันเงยหน้าขึ้นต่อว่าผู้ชายตรงหน้า เพราะเขาผลักฉันจนหลังกระแทกกับเสาอย่างแรง ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือเปล่าแต่มันเจ็บมากๆ “อื้อ!!”
จู่ๆ เขาก็พุ่งเข้ามาจูบปากฉันทันที เป็นจูบที่รุนแรงมากๆ
“อืม…ออกไปนะ!”
“วันก่อนเพิ่งเอากับฉันไป แผลหายดีแล้วเหรอถึงได้มาควงผู้ชายอีกคนแบบนี้ อยากได้เงินนักเหรอ มาหาฉันสิฉันให้เงินเธอได้มากกว่ามันอีก แล้วไอ้ของแบบนี้ฉันก็ซื้อให้เธอได้มากกว่ามันเป็นร้อยเท่า!”
“แต่นั่นมัน…อื้อ..” อีกแล้วฉันถูกเขาจูบอีกแล้ว
ปึก! ปึก!
ฉันกำมือทุบหน้าอกของเขาอย่างแรง หวังว่าเขาจะปล่อยฉัน แต่เขากลับรวบแขนทั้งสองข้างของฉันชูขึ้นเหนือศีรษะและจูบอย่างรุนแรงมากกว่าเดิม
เขามันโรคจิต!
“อื้อ!! คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน เพราะถ้าฉันขายตัวจริงๆ ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้กับคนอื่นที่ไม่ใช่กับคุณ เพราะฉันขายตัวไง!!”
“งั้นก็มาขายให้ฉัน มานี่!”
“ปล่อยนะ!” จู่ๆ เขาก็ลากฉันไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกล
“อย่าลงนะ ไม่งั้นเจ็บตัวแน่!”
“….” เขาเอาปืนมาจ่อฉัน มันต้องเป็นปืนจริงแน่ๆ ปืนกระบอกสีเงินมันวาว
“นั่งนิ่งๆ ถ้าไม่อยากตาย!”
“….”
- Writer
