“Hey,” sambit ni Naz pagka upo niya sa tabi ko. Nasa pinaka harapan ako ng mga upuan, mag isa dahil ayoko ng kasama. I was busy staring at the void and I did not felt their presence.
“We love you so much, Shazi,” sambit ni Cessallie ay niyakap niya ako. Ganon din si Naz.
And in just a snap, my teas fell, as if I was deprived a week of not crying my eyes out. As if someone forgot to tell me that its just fine to shed tears.
“I love you so much, Shazi, you know that,” naka ngiting sambit ni Naz sa akin habang hina haplos niya ang kamay ko. Pa tuloy lang ako sa pag iyak hanggang sa marinig ko ang boses ni kuya.
“Shazi, come here sweetheart,” tawag sa akin ni kuya kaya tumingala ako at tinignan si kuya. Umalis sa tabi ko si Cessallie at tumbao siya kay Naz para maka lapit ako kay kuya.
