“เออ ข้าได้ยินเสียงปืนก่อนพี่เดชเข้ามานอน คราวนี้พี่เดชยิงใครล่ะ”
“ยิงขวานกับพี่ปืนจ้ะ”
ตึ้ง!
“หา!”
จำปาวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะไม้จนเศษข้าวและน้ำข้าวต้มร้อนๆ กระเด็นใส่มือหล่อนเจ็บแสบไปหมด แต่ความตกใจก็ทำให้จำปาลืมเจ็บ
“พี่เดชยิงลูกทำไม แล้วมีใครเป็นอะไรมั้ย!”
ยังไม่ทันมีใครตอบ ร่างสูงใหญ่ก็เดินมาจากทางด้านหลังของจำปา เขาจับมือผอมบางของหล่อนมาล้างน้ำคลายความร้อนจากข้าวต้ม ก่อนยกขึ้นเป่าเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอกแม่จำปา พ่อแค่ยิงสั่งสอนฉันกับน้องน่ะ ไม่ได้เล่นกันถึงบาดเจ็บอะไร”
จำปาหันไปมองหน้าปืนอย่างเป็นห่วง หล่อนจับใบหน้าหล่อเหลาของเขาให้หันไปมาเพื่อตรวจสอบว่ามีอะไรเสียหายตรงไหนมั้ย ดูเหมือนเขาจะมีรอยกระสุนบาดตรงปลายหูขวานิดหน่อย แล้วก็ปากแตกด้วย
“พ่อเอ็งต่อยปากเอ็งด้วยเหรอ นี่เอ็งไปพูดอะไรผิดหูพ่อเอ็งเข้าล่ะ หา ไอ้ปืน”
เสียงหัวเราะคิกคักของพวกลูกน้องโจรดังแว่วมา ก่อนจะมีเสียงหนึ่งแซว
