ประธานสาวลมหวน ยั่วรักพักดวงใจ

บทที่ 5 ตรุษจีน

หลังจากค่ำคืนวาเลนไทน์ที่สุดแสนจะติดเรทได้ผ่านพ้นไป

รินรดานั่งเคาะนิ้วกับเก้าอี้ชมวิวกรุงเทพจากห้องทำงานอย่างเช่นเคย

ฉันผ่านเรื่องอย่างว่ามาไม่รู้เท่าไหร่แต่ทำไมหนนี้มันพัวพันสลัดไม่หลุด

ไก่อ่อนลีลาก็ไม่ได้เรื่องจะดีหน่อยก็ตรงที่หล่อแต่หน้าตาประมาณนี้ก็หาได้ถมเถไป

"เฮ้อ........แม้กระทั่งตอนนี้....ก็ยังจะคิดถึงอีกไม่เข้าใจจริงๆ"

ประธานสาวหลับตาใช้มือข้างนึงกุมขมับอย่างคนกลุ้มใจ ผ่านชีวิตมาเท่าไหร่ แต่ไม่เคยมีใครที่มีอำนาจเหนือใจเธอได้เลย ที่สำคัญไม่รู้ว่าเพราะอะไรด้วยซ้ำ

ยิ่งปฏิเสธยิ่งอยากได้

ยิ่งเฉยเมยยิ่งอยากอยู่ใกล้

"ให้หนูทายไหมคะ"

เสียงเล็กจากคนผมสั้นที่รู้ใจถามทำลายความเงียบขึ้นมา พิมสุดาในชุดเดรสยาวลายดอกสีชมพูนั่งไขว่ห้างพร้อมกับแฟ้มกระดาษปึกใหญ่ โต็ะรับแขกที่กลายเป็นโต๊ะทำงานนางไปแล้ว

"ท่านประธานน่าจะหาโต๊ะทำงานให้หนูได้แล้ว หนูแทบจะอยู่ที่นี่ทุกวัน"

"เตียงดีกว่างานประจำเราอยู่บนนั้น"

ประธานสาวมองลอดแว่นสำรวจเรือนร่างของคนรู้ใจจนชนิดที่อีกฝ่ายต้องระแวง

"พี่ริน น่า..........พิมกำลังจะมีแฟนแล้ว"

เลขาสาวส่งเสียงออดอ้อนพลางหาวิธีปลี่ยนเรื่องสถานการณ์เธอตอนนี้เหมือนเอาตัวรอดไปวันๆ

"นี่ค่ะพี่ตารางงาน อ่อแล้วเรื่องงานเปิดตัวสินค้าของบริษัทอ่ะพี่ เหมือนจะมีความเห็นให้ ผอ. ขจรดูแล งานจะมีวันที่ 12 เมษา เลือกวันได้ห่วยจริงๆ แทนจะได้ลายาวกัน"

"ก็คงตามนั้นพี่ก็ไม่ค่อยชอบตาขจรนี่สักเท่าไหร่ แต่พวกอาอี๋ไว้ใจนาง"

รินรดากวาดสายตาดูตารางงานซึ่งหนนี้ไม่ค่อยแน่นเท่าไหร่

"พี่ไม่ชอบขจรแล้วพี่ชอบใครคะ"

"ผัดไทยล่ะ ? อร่อยไหมแล้วน้องตกลงยัง"

พิมสุดายิงคำถามอย่างแทงใจประธานสาวพร้อมกับคิดในใจ

'นี่แหละทางรอดฉันขยันชงเข้าไว้พิม'

รินรดาส่งสายตาดุมองรอดแว่น แต่พิมสุดากลับไม่สะทกสะท้านนั่งหน้าเป็นมองหน้าประธานสาวแล้วยิ้มอย่างคนรู้ทัน

"น้องเขาไม่ตกลงใช่ม๊า.......ให้พิมลองช่วยไหมคะ"

"หึ ! ไม่จำเป็นไม่เกินสงกรานต์นี้แหละ ไม่รอดมือพี่หรอก"

"เย้......"

เลขาสาวชูมือชูไม้ราวกับว่าเป็นเด็กน้อนที่เก็บอาการดีใจไม่อยู่จนประธานสาวยังอมยิ้มเพราะนั่นหมายความว่านางกำลังจะมีตัวตายตัวแทนแล้ว

"ต่อให้มีเด็กนั่นฉันก็ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ หรอกพิม"

พิมสุดาไม่สนใจคำขู่ของประธานสาวพร้อมยิงคำถามต่อตามประสาคนทะลึ่ง

"พี่เล่าให้ฟังหน่อยซิ วันวาเลนไทน์น่ะพี่ทำไรกันบ้าง นะ นะ "

"เธอนี่น้า........."

"น่า.....พี่ ก็หนูชอบเรื่องแบบนี้"

เสียงเล็กแหลมของเลขาคนเก่งถูงส่งมาอย่างออดอ้อน

"อือก็ได้ช่วยออกความเห็นด้วยนะว่าพี่ลงทุนเกินไปหรือเปล่า"

จากนั้นประธานสาวก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดโดยเริ่มตั้งแต่ตอนที่เห็นแม่ค้าร้านข้าวมาอ่อยรปภหนุ่มจนกระทั่งถึงการเสนอตัวแบบฮาดร์เซลของหล่อน พิมสุดาที่ฟังเรื่องทั้งหมดถึงกับตาโตยกมือขึ้นปิดปาก

"โหยพี่ นี่พี่ทุ่มสุดตัวเลยนะแล้วเด็กนั่นตอบตกลงไหม"

"ลังเลน่ะแต่ก็ยังไม่ พี่ให้เดดไลน์ถึงสงกรานต์ถ้าไม่ตกลงก็คงต้องลาแล้ว"

"หนูอยากเห็นหน้าเด็กนั่นแล้วอ่ะหล่อมากเลยเหรอพี่ ? ถึงขนาดทำให้ประธานสาวเจ้าของธุรกิจพันล้านเปลืองตัวได้ขนาดนี้"

"ก็ประมาณนึงนั่นแหละ แต่......."

"แต่อะไรพี่"

ตาซุกซนของพิมพ์สุดามองหน้าประธานสาวที่กำลังนั่งท้าวคาง จากการประเมินทางสายตาเหมือนประธานคนสวยกำลังขาดความมั่นใจ

'สาวมั่นเราโดนเด็กนั่นตกเข้าให้แล้ว' เลขาคนสวยคิดในใจระหว่างรอคำตอบจากรินรดา

.

.

"แต่....ที่พี่หงุดหงิดก็คือไอ้ท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเจ้านั่น เหมือนกับว่าถ้าพี่ให้เอาก็เอาไม่ให้ก็ไม่เป็นไรเชื่อไหมนางไม่เคยแม้แต่จะขอคอนแทคพี่ด้วยซ้ำ ตอนเสนอเลี้ยงดูก็ยังปฎิเสธทันที ผมเลี้ยงตัวเองได้ครับ ตอบมางี้จนพี่ต้องงัดทุกอย่างที่มีมาใช้แบบไม่เคยเสนอให้ใครขนาดนี้มาก่อน

ถ้าสงกรานต์นี้นางปฏิเสธพี่อีก พี่คง......คง ช่างเถอะ"

ประธานสาวร่ายยาวถึงความอัดอั้นตันใจจนพิมสุดาอมยิ้มตอนนี้นางมั่นใจแล้วว่าประธานสาวกำลังเสียความมั่นใจ แล้วมั่นใจอีกว่านางจะต้องใช้ทุกวิถีทางที่จะครอบครองพ่อหนุ่มผัดไทยนั่นให้ได้

"แล้วพี่จะไปหาเด็กนั่นอีกเมื่อไหร่คะ"

"ตรุษจีนนี้แหละ พี่จะต้องเอาให้อยู่ให้มันรู้ไปว่าทุ่มขนาดนี้แล้วจะหลุดมือ"

ประธานสาวตอบด้วยสีหน้ามุ่งมั่นพร้อมกับฟาดมือลงบนโต๊ะทำงานจนเลขาสาวร้องสะดุ้ง

"หนูล่ะอยากเห็นหน้าเด็กนี่จริงๆ"

"ไม่มีวัน...พี่ไม่มีวันเปิดตัวเด็กเลี้ยงของพี่ เธอก็รู้ดี"

"ค่ะ ให้มันจริงเถอะ........"

พิมสุดารำพึงกับตัวเองพร้อมแอบเบ๊ะปากล้อเลียนแล้วก้มหน้าทำงานของเธอต่อ

บรรยากาศในช่วงตรุษจีนสำหรับคนที่เกิดในครอบครัวเชื้อสายจีนอย่างประธานคนสวยอย่างรินรดาก็จะค่อนข้างวุ่นวายเป็นพิเศษ ยิ่งบวกกับเป็นหลานสาวเพียงคนเดียวของเหล่า อากง อาม่า อาโกว อาอึ้ม อาอี๊ นั่นทำให้ความวุ่นวายของเธอมากขึ้นเป็นสิบเท่า

"ฉันรักทุกเทศกาลยกเว้นตรุษจีน"

ประธานสาวบอกกับตัวเองขณะจัดเรียงของไหว้ซึ่งซื้อเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ส่วนวันนี้ก็ต้องตื่นมาแต่ตีสี่ตีห้า รินรดาในตอนนี้อยู่ในเสื้อยืดกางเกงขาสั้นผมหยักโศกถูกมัดรวบไว้อย่างทะมัดทะแมง ใบหน้าออกหมวยนั้นไร้การตกแต่ง

"ถ้าไม่มี จุ๊บกับแจงคอยช่วยนะตาย.."

ประธานสาวบ่นกับตัวเองอีกคราขณะกำลังยกถาดผลไม้ขึ้นโต๊ะโดยมีแม่บ้านทั้งสองที่นางกล่าวถึงคอยช่วยเป็นลูกมือ หลังจากใช้เวลาจัดเตรียมตั้งแต่เช้ามืดทุกอย่างก็เสร็จสิ้น เหล่าผู้อาวุโสประจำบ้านต่างมารอทำพิธีอย่างพร้อมเพียง ด้วยความที่เป็นหลานสาวเพียงคนเดียวในบ้านใหญ่หลังนี้เธอจึงต้องรับผิดชอบทุกอย่าง ทั้งเรื่องบ้านและเรื่องกิจการของตระกูล

หลังจากการไหว้ตามประเพณีเสร็จสิ้นลงก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องอึดอัดใจประจำปี

บนโต็ะอาหารทรงกลมที่ทำจากไม้ชั้นดีสมฐานะตระกูลเศษฐี ทั้งกับข้าวของหวานของคาวถูกจัดเรียงบนโต๊ะไว้อย่างครบครัน โดยมีแม่บ้านสองคนคอยดูแลจัดแจงต่างๆ ประธานคนสวยนั่งก้มหน้าก้มตาทานเหมือนจะรีบให้เสร็จเพื่อจะออกจากสถานการณ์ตรงนี้

"อารินพวกอั้วก็เลี้ยงดูลื้อมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่พ่อแม่ลื้อจากไป สมบัติทุกอย่างแม้แต่กิจการก็ยกให้ลื้อดูแล" ประโยคแรกของอาโกวก็รำเลิกบุญคุณกันเลย หญิงวัยหกสิบกว่าแต่ใบหน้าดูอ่อนกว่าคนวัยเดียวกันส่อให้เห็นถึงการดูแลตัวเองอย่างดี มองรินรดาด้วยสายตาที่เป็นห่วงแล้วพูดต่อ

"ลื้อจะทำเพื่อพวกอั้วไม่ได้เลยหรือ"

"หนูก็ทำแล้วนี่ไง...อาโกว บริษัทโตขึ้นทุกปีหนูทำงานจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนแล้ว"

ประธานสาวตอบพร้อมกับรีบรับประทานอาหารให้เร็วขึ้นกว่าเดิม

"พวกอั้วไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น"

อาอึ้มหญิงวัยไร่เรี่ยกับอาโกวไม่ใช่แค่วัยไล่เรี่ยกันอย่างเดียวแต่ใบหน้านั้นยังคล้ายกันอีกด้วย พูดเสริมพร้อมส่งสายตาอย่างคาดหวังมาทางหลานสาว

"พวกอั้วอายุมากแล้ว ถ้าพวกอั้วไม่อยู่แล้วลื้อจะอยู่กับใคร"

"อยู่คนเดียว !" รินรดาตอบอย่างห้วนๆ และดื้อดึงแสดงให้เห็นว่าเหล่าผู้อาวุโสเลี้ยงดูนางมาอย่างตามใจเพียงใด พร้อมกับหยิบอาหารเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ แล้วชิงพูดดักทางก่อนอีกฝ่ายจะพูดขึ้นมาก่อน

"หนูจะไม่แต่งานกับคนที่อาโกวเลือกให้แน่นอน"

"แต่...อาจักรแกใช้ได้นา รวย การศึกษาดี"

รินรดานึกภาพหนุ่มตุ้ยนุ้ยผิวขาวสูงพอประมาณวัยสี่สิบกว่าที่เคยถูกจับยัดเยียดให้เจอกันบ่อยๆ ที่จริงก็ไม่มีอะไรไม่ดีหรือเสียหายเพียงแต่ ประธานสาวไม่อยากจะคบใครเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว

"ลื้อน่ะจะดื้อกับพวกอั้วไปถึงไหน หนนี้อั้วไม่ยอมแล้วเดี๋ยวหลังตรุษจีนเตรียมตัวไว้เลยอั้วจัดการเอง"

อาโกวยื่นคำขาด

"ไม่อ่ะอาโกว หนูมีแฟนแล้ว"

"ห๊า......!!!"

เหล่าผู้อาวุโสประจำบ้านแทบจะประสานเสียงพร้อมกันแม้แต่ อากงอาม่าที่กำลังจะหลับคาโต๊ะอาหารยังตกใจกับคำพูดของหลานสาว

"ลื้อเนี่ยนะมีแฟน อย่างลื้อเนี่ยนะ"

"ใช่ อาอี๊ แล้วคืนนี้หนูไม่อยู่หนูจะออกไปหาแฟนกลับเช้าๆ"

รินรดาโกหกคำโตเพื่อจะหาทางออกจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัด จากนั้นก็กระดกน้ำเข้าปากอย่างส่งสัญญาณว่าอิ่มแล้วและเตรียมที่จะบอกลาโต๊ะอาหาร

"แฟนลื้อเป็นใครและทำงานอะไร"

ขบวนการผู้สูงอายุทุกคนต่างมองหน้าหลานสาวอย่างค้นหาและรอคำตอบ

.

.

ยาม ........... หลานสาวตัวแสบตอบออกมาสั้นๆ ชนิดที่ไม่มีใครใด้ยินเพราะเป็นการตอบในใจที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน

นี่เรานึกถึงเด็กผัดไทยนั่นอีกแล้ว ?