สายลมเอื่อยที่หอบเอาความสดชื่นปนความเหงาจางๆ ของช่วงเวลาที่สุริยาใกล้ลาลับขอบฟ้า พร้อมกับแสงสีทองอ่อนๆ ที่สะท้อนกับลำน้ำผืนใหญ่ซึ่งรับกับผมหยักโศกออกทองของคนร่างบางที่โค้งเว้าได้สัดส่วนเป็นอย่างดี
ประธานสาวยกมือขึ้นสางผมไปถัดหู ใบหน้ากลมนี้มีแววประหม่าอยู่หน่อยเนื่องจากไม่คุ้นชินต่อเครื่องแบบที่นางกำลังสวมใส่
ใช้มือข้างนึงคอยจับปมของผ้าถุงไว้เพื่อกันผ้าหลุดในขณะกำลังเดินบนสะพานไม้ที่ทอดยาวไปยังศาลาท่าน้ำซึ่งกำลังจะกลายเป็นสังเวียนสวาทอันเร่าร้อนและคาดเดาไม่ได้
ความรู้สึกมันโหวงๆ เดินทีนมก็กระเพื่อมทีถ้าหลุดก็เปลือยเลยซึ่งในความรู้สึกของนางถ้าให้เดินแก้ผ้ามาเลยน่าจะสะดวกกว่า เพราะเรือนไม้ริมน้ำแห่งนี้ลับตาคนอย่างมากถ้าไม่ล่องเรือมาใกล้ย่อมไม่มีทางเห็นแน่นอน
ด้านหนุ่มรปภร่างสูงหน้าคมร่างกายกำยำที่เดินเคียงข้างนั้นก็แอบชำเรืองมองเนินอกขนาดมหึมาที่ผ้าถุงสีน้ำเงินมัดปิดครึ่งเต้าอยู่เป็นระยะ
