ประธานสาวลมหวน ยั่วรักพักดวงใจ

บทที่ 2 คืนเค้าท์ดาว 1

"ท่านประธานคะ ปีใหม่นี้หยุดสี่วันท่านประธานมีแพลนหรือยังคะ"

พิมสุดาถามด้วยสีหน้าซุกซนใบหน้านั้นอมยิ้มหน่อยๆอย่างมีความนัยแอบแฝง นางนั่งไขว่ห้างเอนกายบนโซฟาสีเทาที่ตั้งอยูกลางห้องทำงานของประธานสาวอย่างคุ้นเคย

"ระมัดระวังท่านั่งหน่อยนะคะคุณเลขาน้องสาวจะโผล่ออกมาแล้ว ประตูห้องไม่ได้ล็อก"

พิมสุดาตกใจรีบดึงชายกระโปงขึ้นพร้อมกับนั่งตัวตรงอย่างระมัดระวัง

"ท่านประธานคะ..."

"พี่ เวลาอยู่กันสองคนให้เรียกพี่รินรดา" ประธานสาวก้มหน้ามองลอดแว่นพร้อมทำตาดุใส่

"ค่ะ พี่รินรดา สรุปแล้วพี่ได้โปรแกรมช่วงสิ้นปียังคะ"

"ดูเหมือนเธอพยายามจะให้ฉันมีที่ไปให้ได้เลยใช่ไหม กลัวอะไร"

"ก็กลัวพี่หาทางออกมาให้ตัวเองไม่ได้แล้วจะมาลงกับพิมนี่แหละค่ะ"

ประธานสาวเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ทำงานแล้วหมุนตัวหันไปชมวิวเมืองผ่านผนังที่ทำจากกระจกกรองแสง ขมวดคิ้วพลางใช้ความคิด

"เอางี้ละกันเธอมาหาคู่เดทให้ฉันหน่อยผ่านแอพแบบนั้นแหละ ถือว่าเป็นงานของเธอละกันเลือกดีๆนะเอาคืนเค้าท์ดาวเลย"

"เอาแบบไหนดีคะพี่เดี๋ยวน้องจัดให้งามๆเลย" พิมสุดาถามพร้อมกับใช้โทรศัพท์ของประธานสาวเลื่อนหาชายในฝันอย่างตั้งใจยิ่งเสียกว่างานประจำอีก รินรดามองคู่ขาที่กำลังจะเป็นอดีตพร้อมกับอมยิ้มพลางส่ายหน้า

"พิมเธอมีแฟนแล้วหรือกำลังจะมี"

"กำลังค่ะคิดว่าปีใหม่นี้คงคบกันจริงๆจังๆแล้วละค่ะ"

"เธอก็เลยหาทางผลักไสฉัน ?"

"โห...พี่อ่ะ พี่นั่นแหละที่ผ่านมาเคยจริงจังกับใครบ้าง"

"โอเค โอเค ฝากด้วยละกันเอาแบบไหนก็ได้ที่ไม่ใช่แบบ ไอ้หนุ่มปืนลั่นคนนั้น"

"ฮ่า ฮ่า ๆ พี่นี่เข้าใจตั้งชื่อจริง แต่พี่ไม่เสียดายเหรอ 60 เชียวนะพี่"

"เสียดายบ้าอะไร นึกแล้วยังแค้นไม่หายคนอะไรซื่อบื้อจริงๆ" รินรดานึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนวันคริสตมาสพลางคิดในใจ เสียของจริงๆ

แล้วคืนวันสำคัญก็มาถึง สำหรับรินรดามันอาจจะเป็นคืนธรรมดาวันหนึ่งแต่อีกหลายคนกลับมีความหมายอย่างมาก

ประธานสาวมารอยังจุดนัดพบที่เป็นเชิงสะพานซึ่งตอนเที่ยงคืนจะมีการแสดงพลุสุดอลังการ เพียงแต่เธอคิดว่าไม่น่าจะถึงเที่ยงคืนหรอกเดี๋ยวคุยกันรู้เรื่องก็จัดกันเลยถ้าโชคดีหน่อยอาจจะเป็นการมีเซ็กส์แบบข้ามปี

ประธานสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองดูรูปคู่เดทในคืนนี้ของนาง เป็นหนุ่มลูกครึ่งหน้าออกโทนเหมือนคนอินเดีย

"นางพิมนี่เข้าใจเลือกจริงๆ เหมือนรู้เลยว่าฉันยังไม่เคยนอนกับคนลักษณะนี้"

"สวัสดีครับ คุณลมหวนใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มร่างสูง ผิวเข้มออกทรงเหมือนคนอินเดียทักทายด้วยน้ำเสียงสุภาพไม่ผิดแน่คงจะเป็นคู่เดท

ประธานสาวใช้มือชี้หน้าตัวเองด้วยสีหน้าที่งงๆ

"หมายถึงฉันเหรอคะ ลมหวน" แต่แล้วก็นึกขึ้นได้นั่นมันชื่อที่เธอตั้งขึ้นเองนี่หว่า

"อ๋อใช่ค่ะฉันเอง"

ชายคนนั้นมองรินรดาตั้งแต่หัวจรดเท้าจนประธานสาวถึงกับต้องสำรวจตัวเองนางอยู่ในชุดเดรสยาวเกือบเข่ามีเสื้อคลุมทับอีกตัวถึงจะแหวกอกอยู่มากแต่ก็ดูสุภาพผิดวิสัย

'ผมไม่ค่อยมีตังค์นะครับ' เธอนึกถึงคำพูดรปภหน้าซื่อเคยใช้ด้วยความเข้าใจผิดว่ามาขายตัว

คู่ขาคนใหม่ยิ้มให้เธอหลังจากสำรวจเครื่องแบบจนเสร็จสิ้น

"ขอบคุณที่รับฟังนะครับ ผมจองโต๊ะไว้ที่ร้านใกล้ ๆนี่เองครับมองเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาและสะพานพุทธได้อย่างดี"

"ค่ะ" รินรดารับคำอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก

'ขอบคุณที่รับฟัง รับฟังอะไรวะ' ประธานสาวได้แต่รำพึงในใจพลางยกมือขึ้นลูบผมหยักโศกออกทองมารวบมัดไว้อย่างเป็นงาน พอถึงตอนอย่างว่าผมเผ้าจะได้ไม่กระเซิง แล้วเดินตามหนุ่มลูกครึ่งอินเดียอย่างว่าง่าย

สามชั่วโมงเต็มๆ

สามชั่วโมงแห่งการรับฟังปัญหาชีวิต พ่อหนุ่มลูกครึ่งเล่าตั้งแต่ตอนคบกับแฟนสาวใหม่ๆจนกระทั่งมีลูกด้วยกันรวมถึงสารพันปัญหาชีวิตที่พรั่งพรูออกมา

'อีพิม อีเลขาชั่วมึงนัดอะไรให้กูเนี่ย' รินรดาสาปแช่งในใจพร้อมกับพลิกโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อมูลในแอพว่าเป็นแบบไหน

หาคนรับปรึกษาปัญหาชีวิตคู่

เหตุการณ์จบลงตรงที่เธอตบบ่าพร้อมยื่นทิชชูให้พ่อหนุมลูกครึ่งสุดดราม่าแล้วส่งขึ้นแท็กซี่ไป

"กลับบ้านไปกอดเมียนร้า......" เธอพูดพร้อมกับโบกมืออำลา

รินรดาเดินกลับอย่างเดียวดายท่ามกลางแสงไฟเหลืองอ่อนที่สาดส่องลงถนนน เธอเดินสวนทางกับคนมากมายที่เริ่มมาจับจองพื้นที่เพื่อชื่นชมความสวยงามของพลุที่เตรียมจัดแสดงริมน้ำเจ้าพระยา

บรรยากาศในคืนข้ามปีมันคึกคักอย่างที่ควรจะเป็นสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับนางมันไม่ใช่มันเป็นเพียงอีกคืนหนึ่งที่ต้องอยู่อย่างเดียวดาย

ส่วนใหญ่มาเป็นคู่ โน่นก็เป็นคู่และนี่ก็เป็นคู่แทบไม่มีใครจะมาคนเดียว ประธานสาวยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเลขาตัวแสบกะจะเรียกมาเป็นที่ระบาย

"หึ ปิดสายหนีไปและ ไม่อยู่กับแฟนก็คงอยู่กับใครสักคน"

รินรดาตัดสินใจเดินตามถนนเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีคนมากนักพลางถามตอบกับตัวเอง

ฉันต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ ?

ก็คงอีกนานล่ะเพราะเธอมันรักใครไม่เป็น

ใช้เวลาไม่นานรถสปอร์ตหรูของเธอก็พามาถึงทางกลับบ้านแวะร้านสะดวกซื้อ บุหรี่หนึ่งซองเบียร์สามกระป๋องเตรียมใช้ชีวิตในคืนพิเศษนี้เพียงลำพังเหมือนเช่นเคย

บรรยากาศแถวนี้มันช่างเหงียบเหงาเหลือเกิน ถนนที่ไร้รถมีแค่แสงสลัวจากไฟทางคุณภาพต่ำ

ขับรถออกไปได้ครู่ก็สะดุดใจบางอย่าง

"ป้อมยามนั่น ใช่ไหม"

"ใช่จริงๆ ด้วย"

ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว

'แกล้งซะหน่อยดีกว่า'

"สวัสดีค่ะคุณผัดไทย"

ประธานสาวพูดพร้อมกับโน้มตัวลงมาท้าวแทนกับช่องหน้าต่างแบบเลื่อนของป้อมยาม ด้วยท่วงท่าเยี่ยงนี้ย่อมอวดให้เห็นเนินอกขาวเนียนขนาดใหญ่ที่ล้นออกมาจากชุดเดรสคอลึกสีม่วง ตาเฉี่ยวชั้นเดียวมองหนุ่มหน้าซื่อที่อยู่ตรงหน้าเหมือนกับแมวที่มองหนูซึ่งกำลังตกเป็นเหยื่อ

รปภ หน้าคมมีสีหน้าตกใจจากแขกผู้มาเยือนแบบไม่คาดฝัน ผิวออกเข้มหน้าเรียว คิ้วหนานั้นออกอาการประหม่าพยายามหลบสายตาจากร่องนมที่คล้อยต่ำอย่างอ่อยเหยื่อ พร้อมกับปิดหนังสือที่อ่านอยู่แล้วพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก

"สะ เอ่อ สวัสดี คะ ครับ พี่" เป็นการพูดแบบหันมองไปทางอื่นเพราะตอนนี้อกคู่นั้นถูกวางแบบประเคนสายตากับขอบหน้าต่าง

"อ่านหนังสือโป้อยู่เหรอเรา"

"ปะ.. ปะเปล่าครับ หนังสือเรียน" คนร่างใหญ่ในชุดรปภครึ่งท่อนยังคงไม่กล้าหันกลับมาสบสายตา

"ทางโน้นมีไรหน้ามองถึงไม่หันมา"

"มะ ไม่มีครับ"

"งั้นก็หันมาซิคะ" ประธานสาวเหมือนได้ใจยิ่งเห็นอีกฝ่ายประหม่ากลับยิ่งแกล้งหนักกว่าเดิม

คุณผัดไทยยังคงนิ่งไม่หันมาตามสั่ง รินรดาตัดสินใจถือวิสาสะ เดินผ่านช่องประตูเข้าไปนั่งข้างๆแทน

พอนั่งกันสองคนป้อมยามนี้กลับดูคับแคบไปถนัดตา รินรดามองสำรวจโดยรอบ วิทยุหนึ่งเครื่องกำลังเปิดอยู่ กระติกน้ำใบเล็ก กล่องใส่ข้าวที่วางอยู่บนชั้นวางของ ถ้ามองออกไปนอกป้อมยามซอยของหมู่บ้านนี้จะสว่างเป็นช่วงๆ

"อ่านหนังสืออะไรอยู่เหรอคะ" ประธานสาวเลื่อนเก้าอี้เข้าไปชิดกว่าเดิมจนลำตัวแนบสนิทกัน พร้อมกับหยิบบุหรี่มาถือไว้ในมือ

คนตัวสูงชำเรืองมองกลับมาทางหางตาพร้อมกับมีสีหน้าตกใจยกมือห้ามปราม

"ดูดบุหรี่ในนี้ไม่ได้นะพี่"

"แล้วดูดอะไรได้คะ" ประธานสาวมองหน้าอย่างเชิงถามสายตานั้นยั่วยวนพร้อมเขยิบหน้าเข้าไปชิดจนแทบชนกัน

ชายหนุ่มหันหน้าหนีทันทีพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ

"เอ่อ..พี่ครับคือตอนนี้ผมทำงานอยู่"

"ก็ทำไปซิคะ" รินรดาต่อบุหรี่พร้อมกับเอียงคอซบลงแผงไหล่ที่กล้ามแน่นอย่างท้าทาย จากนั้นก็ระบายควันออกมาเป็นทาง

หนุ่มน้อยทำได้แต่เพียงนั่งเกร็งหดตัวให้เล็กที่สุด ห้องที่คับแคบอยู่แล้วยิ่งคับแคบกว่าเดิม

ตอนแรกประธานสาวเพียงแค่อยากจะแกล้งเล่น แต่ยิ่งเห็นท่าทีประหม่าอย่างเล่นตัวแล้วก็คงปล่อยไปไม่ได้

'เด็กบ้านี่เห็นเราเป็นอะไรมีแต่คนจ้องจะจับเราทำเมีย แต่กับเจ้านี่แทบจะประเคนให้ยังไม่สนใจ'

รินรดาพ่นควันออกมาอีกทีแล้วก็ดีดบุหรี่ทิ้งทางหน้าต่างอย่างคนนิสัยเสีย

เฮ้อ..... เสียงถอนหายใจจากรปภหนุ่มที่รู้สึกสุดระอา

ประธานสาวซบไหล่นั้นแนบชิดกว่าเดิม

"ขอพี่นอนตรงนี้ซักพักนะคะ คืนนี้พี่ไม่มีที่ไป"

ตาเฉี่ยวคู่นั้นหลับพริ้มอย่างหลอกลวงท่ามกลางหัวใจที่เต้นโครมครามของหนุ่มซื่อที่ทำตัวไม่ถูก

ทั้งๆที่หลับตาปากบางชมพู่นั้นกลับมีรอยยิ้มพร้อมกล่าวออกมา

"น้องยังติดค้างพี่อยู่นะคะ"

"แล้วคืนนี้ต้องชดใช้ให้พี่ด้วย"