Erdem, Erdem'im... Selvi boylum, al şalvarlım... Yiğidim... O deve gibi çocuk, karşımda iki büklüm olmuştu. Karnını tutuyor, sızlanıyordu. Rengi bozarmış, alnından boncuk boncuk terler dökülüyordu. Ben bütün soğukkanlılığımla(!) krizi kusursuz(!) bir şekilde idare ettim.
''Yardım edin! Yardım edin, Erdem ölüyor! İmam çağırın, öldü çocuk! İmdaaaaattt!''
''Gülşah! Gülşah ne oldu kızım!'' diye babam geldi önce.
Canım babam, bana bir şey olduğunu zannetmişti.
''Baba, Erdem!'' dedim.
Erdem'in halini görene zaten durumu anlatmanın gereği yoktu. Hemen apar topar arabaya indirdiler. Biz de taksi tutup peşlerinden gittik. Zavallımı tekerlekli sandalyeyle içeri götürdüler. Apandisitten şüphelendiler ama çok şükür öyle bir durum yoktu. Birkaç tahlil yapıp serum verdiler. Tahlil sonuçları çıkana
