Çocukken insan büyümeye ne kadar da heves ediyor. Hep örnek aldığımız büyüklere özendiğimiz için mi yoksa onları kendimize göre daha özgür bulduğumuz için mi, bilmem… Ama ben de dört gözle büyümeyi bekleyen bir çocuktum, her ne kadar çocuksu ruhumu muhafaza etmiş olsam da…
On sekizime bir ay kalmıştı. Lise hayatımın son senesinin yarısı bitmiş, Şubat ayına girmiştik. Hayatımda en son ortaokulda takdir belgesi almıştım. Lise hayatım boyunca karneme 45 düşen notum için seviniyordum.
Ama son sene bir Erdem geldi. Beni turbo modunda dersler deryasına attı resmen. Annemin, babamın bana özgürlük tanıdığı yerde Erdem Bey sıkı yönetim ilan ediyordu resmen. Netlerimi yakından takip ediyor, iki net düşürsem hemen bütün boş zamanında ders çalıştırıyordu. Yani bana deli derler ama bu Erdem benden de
